naar de VU

Vandaag samen met jongste zus Nady naar de VU.
Afspraak bij de plastische chirurg om te bespreken of het misschien beter is de borstprotheses te vervangen met eigen weefsel. Rechts is het al een keer flink ontstoken geweest waardoor in mei jl. een operatie nodig was. Toen kon de prothese wel terug geplaatst worden, maar het is nu nog steeds onrustig.
1 November a.s. is er een operatieplek vrij gekomen en misschien kan Nady dan geholpen worden.
Het gesprek was heel open en eerlijk. Volgens de chirurg kan het zeker een half jaar duren voordat het weefsel zich weer hersteld heeft na de operatie (van mei).
Dus het heeft nog wat tijd nodig. Een reconstructie met eigen weefsel is een hele zware operatie van zeker 11 uur en brengt de nodige risico's met zich mee.
Na heel wat wikken en wegen heeft Nady besloten dat ze wel op de wachtlijst wil blijven staan, omdat ze zich toch nog wat zorgen maakt of het goed blijft gaan met de protheses. Maar ze zal haar lichaam nog wat tijd geven om verder te herstellen.

Alles is nu extra beladen omdat ma nu zo ziek is. Roept weer de emoties op van 2001. Toen kregen we het dringend advies van de gynaecoloog en oncoloog om een DNA onderzoek te laten doen naar erfelijke belasting. Heeft een 2-deling in de familie veroorzaakt. Nady en ik zijn het onderzoek wél aangegaan. Maar dat werd ons niet in dank afgenomen. Of we wel wisten hoeveel verdriet we ma daar mee deden?!
Ik ben zo verschrikkelijk blij dat we het doorgezet hebben. Het hele proces en het wachten was moeilijk en spannend. De uitslagen waren nog moeilijker. Nady was wel BRCA-1 gendraagster; ik niet. Vond dat heel moeilijk en kon niet blij zijn dat ik geen draagster was. Nady heeft een gezin met 2 kids; ik niet. Buiten het grote risico wat Nady loopt, lopen de kids statistisch gezien 50% kans om ook de gen te hebben. Omdat ik geen gezin/kids heb, zou het zoveel beter zijn geweest dat ik drager was en niet zij. Voelde niet rechtvaardig. Maar, dat hebben we niet voor het zeggen.

Ik heb respect voor Nady hoe ze er mee omgegaan is. Ze volgde haar intuitie en heeft uiteindelijk besloten om in 2003 haar borsten preventief te laten amputeren. Dit stuitte op veel onbegrip - ook weer in de familie - maar ik heb alleen maar respect voor haar keuze en sta er volledig achter. Nady heeft het steeds weer terug komen van de kanker bij ma het dichtbijste meegemaakt omdat ze toen nog thuis woonde. Dit wil ze zichzelf en haar kids besparen. Hoewel het een gigantisch moeilijke beslissing was om 'gezonde' borsten te laten amputeren, is 80% risico erg groot om het met een gerust hart te laten zitten.

Door het samen meemaken van dit proces is de band tussen Nady en mij wel heel erg sterk geworden. Door het leeftijdsverschil van 7 jaar was dat nooit zo hecht geweest, maar nu des te erger. Hoe zegt Cruyff dat ook al weer? Ieder nadeel heb z'n voordeel?