slechter

Martha heeft Nady eind van de middag gebeld; het gaat niet goed met ma.
Martha's man was vandaag bij pa en ma omdat Martha nachtdienst had gedraaid en overdag moest slapen. Maar omdat het niet zo goed ging, had haar man haar gebeld en is ze smiddags toch uit Alkmaar naar Heemstede gekomen.

Ma heeft veel pijn. Via de dokterspost heeft ze iets gekregen om vannacht wat beter te kunnen slapen. Verhoging pijnbestrijders moeten ze morgen met de eigen huisarts bespreken.

Matha vertelde ook dat ma geen drain meer wil hebben. Afgelopen vrijdag had de huisarts het weer probeert maar dat was mislukt. Terwijl haar buik wel opgezet is van het vocht en ze ook weer benauwd is.

Ma had tegen Martha gezegd dat ze Nady moest bellen. Waarom is onduidelijk. Wil ze dat Nady komt? Waarom wordt dát dan niet gezegd?
Nady heeft het nu even helemaal gehad met de onduidelijkheden. Alles wat ze zegt of doet wordt niet gewaardeerd of krijgt ze negatief commentaar op. Ik vind het heel triest dat dit gebeurd, maar oh ik herken het zo goed en kan me haar gevoel heel goed voorstellen.

"Zoo"

Vanavond de documentaire "Zoo" van Haanstra gekeken. Vond het mooi om die oude zwart/wit beelden te zien. Mijn gedachten dwaalden wel steeds af maar heb me toch even kunnen ontspannen.
Ben geen drinker, maar heb vanavond toch maar eens een glas drambouie genomen. Misschien slaap ik dan wat beter.

lege muis

Waarom zijn de batterijen van m'n draadloze muis zo snel leeg?
Net als je lekker bezig bent, houdt ie er mee op. Zo verschrikkelijk irritant!

Ik snap niet waarom er geen muizen zijn die je net als een gsm, in een lader kan plaatsen als je hem niet gebruikt zodat hij zich op kan laden.
Ik heb er wel eens 1 gezien met zo'n lader, maar dat was dan weer eentje met een vorm voor rechtshandige en aangezien ik links ben, heb ik daar niets aan.

Ik heb wel oplaadbare batterijen, maar die zijn nog sneller leeg. Dus ook niet ideaal. Wegwerp batterijen gaan wel wat langer mee, maar daarmee belast je weer - in mijn ogen onnodig - het millieu.

Als de politiek zich toch ergens mee wil bemoeien, moeten ze dit soort dingen eens aanpakken. Net zoals je voor iedere gsm weer een andere lader nodig hebt. Vind ik ook zo'n verspilling en onzinnig.

Kinderpostzegels

Het is blijkbaar weer kinderpostzegel-tijd.
Had ik vanmorgen mijn buurmeisje, belde er net weer eentje. Jammer maar helaas, ik verwacht dat mijn nichtje er ook nog mee komt en twee stuks vind ik wel genoeg.

drain niet gelukt

Martha had vanmiddag Nady gebeld om te vragen of ze nog het weekend kwam. Nady was dat niet van plan, omdat ze moet leren voor haar examen. Of was het echt nodig? Nou nee, het ging nog steeds het zelfde met ma. Was ook niet erg als ze niet kwam, dan zou Martha's man wel komen.

Martha vertelde nog wel dat het de huisarts niet gelukt was om de drain vrijdag in te brengen. We wisten niet eens dat dat weer zou gebeuren. Maar goed.

Bert Haanstra is binnen

Yes, de DVD van Bert Haanstra is gearriveerd!
De TNT-meneer heeft net een pakje van Bol gebracht. De arme ziel moest wel even 6 trappen op, maar hij verkeerde in een goede conditie want hij was heel rap boven (en weer naar beneden natuurlijk).

Ben blij dat ik de DVD nog voor het weekend in huis heb gekregen want ik heb het vermoeden dat het weer een holletjes weekend wordt.

Zusje

Zusje, met de sexy stem.

Zusje is het grote zusje voor iedereen.
Zusje is zorgzaam.
Zusje is zo lief.
Zusje staat voor iedereen klaar.
Zusje is gul en royaal.
Zusje begrijpt en is begaan.
Zusje voelt je zorgen en verdriet.
Zusje is bezorgd om je.
Zusje is zo’n lieve meid.
Men houdt van Zusje.

Zusje ziet haar vrienden gelukkig zijn.
Zusje ziet mannen en vrouwen, geliefden worden.
Zusje ziet geliefden, partners worden.
Zusje ziet die partners een eigen leven opbouwen.
Zusje ziet vrienden het druk hebben met geliefden en partners worden.
Zusje schuift naar de achtergrond.
Zusje wordt het derde wiel.
Zusje wordt onzichtbaar.
Zusje krijgt het koud.

Zusje heeft behoefte aan warmte, maar dan op háár moment.
Zusje moet eerst een afspraak maken.
Zusje schakelt eigen behoeftes en gevoelens uit.
Zusje vangt vrienden op.
Zusje zegt nooit nee.
Zusje staat altijd klaar, zo heeft zusje het geleerd.
Zusje moet goed doen om gezien te worden.

Zusje geeft.
Zusje geeft veel.
Ze is zo lief.

Zusje is jaloers op de geliefden.
Zusje wil ook een troostende arm.
Zusje wil ook een knuffel.
Zusje wil ook warmte.
Zusje wil niet meer alleen zijn.
Zusje wil ook delen.
Zusje wil ook gezelligheid.
Zusje wil ook naast iemand wakker worden.
Zusje wil ook samen op vakantie.
Zusje wil ook eens gezellige feestdagen.
Zusje heeft niets te willen; zusje moet Zusje zijn.
Zusje krijgt het steeds kouder.

Zusje wordt oud en steeds moedelozer.
Zusje kan niet nemen.
Zusje mag niet nemen.
Zusje heeft niets te nemen.
Zusje moet gewoon klaar staan; dat is wat zusjes doen.

Zusje wil niet meer zien en voelen wat ze mist.
Zusje voelt zich klein en onzichtbaar.
Zusje is moe.
Zusje is op en leeg.
Zusje zoekt de “uit-knop”.
Zusje wil niet meer voelen.

Zusje heeft het zo koud.
Maar Zusje is wel erg lief en heeft een sexy stem.

Markt

Nou dat was de markt:
Kom ik bij parkeerplaats aan, is er nog maar 1 plekje vrij waar - natuurlijk geheel toevallig -Buuf1 haar autootje staat. Tja, denk, denk…ze zitten er in ieder geval niet in, dus mijn auto maar er naast zetten en op m’n qui-vive blijven.

Op naar de markt.
Toen ik aan kwam lopen zag ik ze staan hoor…bij een kraam met hobby-kaarten. Ik snel de andere kant op – op naar de notenkraam en daar wat versgebrande pinda’s en japanse vreetdingetjes gekocht.
Daarna verder; hoorde ik Buuf2 schaterlachen…ohho, die is in de buurt tetietetie…Buuf-alarm. Ik via ander pad naar het Stoepje. 4 Chocoladebroodjes gekocht en een Italiaans breekbrood - is zo lekker met soep; de kaneelbroodjes waren op (natuurlijk) .
Daarna een onsje rumbonen en een onsje pure pindarotsjes gekocht en nog even een stel sokken en huissokken gekocht en terug naar de parkeerplaats.
Oeps, wéér Buuf-alarm!! Nu stonden ze bij de auto alles in te laden. Ik snel koers gewijzigd en naar de Turkse winkel (hopend dat ze me niet zien want ik moet wel de parkeerplaats oversteken).
Bij de Turkse winkel een bakje gemengde olijven en verschillende stukjes baklava gekocht. Dat is er nu volop i.v.m. de ramadan en is zó verschrikkelijk slecht maar oh zo lekker!
Toen ik de Turkse winkel uit kwam was de pausmobiel van Buuf weg, dus kon ik weer opgelucht ademhalen. Op naar de AH. Daar wel 4 zakken Aviko Fi-hupseflups gezonde frietes gekocht. Volgens mij is normaal 1 zo’n zak al bijna 2 euro – nu 2 stuks daarvoor. Heb plek zat in de vriezer, dus maar even in slaan. Moet toch op de centjes gaan letten. Was ook niet de enige die insloeg; was een vrouw die 10 zakken nam, dus kan altijd nog erger. Ook nog even gember-ontbijtkoek gekocht; was ook in de aanbieding duzz. Maar heb ook nog gezond ingeslagen hoor, ijsbergsla en cherry-tomaatjes. Die happen zo heerlijk weg.

Daarna snel nog even naar Free-record shop. Gisteren of eergister zag ik bij DWDD dat er een DVD—box uit is van Bert Haanstra, waar o.a. “Glas” en “Zoo” in zit. Die man heeft zulke mooie docu’s gemaakt, dus leek me een goed plan om die te kopen en me het weekend daarmee in te graven. Even verstand op nul zetten. Bij de Free-Record shop kan ik een deel 'betalen' met Freebees dus dat scheelt ook weer. Maar helaas, pindakaas….uitverkocht. En hier zit natuurlijk verder geen winkel die DVD’s verkoopt. Balen.
Toen nog even langs bij m'n vaste visboer om wat kibbelingen te halen. Daar stond onze aller beste buurman (die minder begaafde gozer uit de flat). Nou ja, hij had me al gezien dus maar even “gezellig” staan kletsen.
Daarna snel naar huis want ik moest nodig plassen. Snel post gepakt – trap op. Kom ik nog even de “boze buurman” tegen…grom, grom….en jah ik ben weer thuis.
*Doink*….medicijnen vergeten op te halen bij apotheek!! K*t. Moet ik morgen er toch nog even uit.
Nu eerst koffie, kibbelingen en dan kijken of de DVD bij Bol op voorraad is.

moed verzamelen

Ik moet er weer nodig even uit.
Heb de moed eindelijk verzameld en sta klaar om naar de markt te gaan.
Dan kan ik meteen en rondje maken en alle "moet"dingen afhandelen. Medicijnen ophalen bij de apotheek; even melk, broodbeleg etc. halen en kijken bij Scapino of ze nog sloffies hebben, want het blote-voeten-weer is nu denk ik echt afgelopen.

Hoor ik beneden Buuf 1 en 2 gezellig babbelend bij de auto staan. Tja, die gaan natuurlijk ook naar de markt. Heb niet zo veel zin om Buuf 2 tegen te komen. Ze bedoelt het allemaal goed, maar haar aandacht voelt meer als nieuwsgierigheid dan oprechtheid.
Daar heb ik nu even geen zin in. Dus eerst nog maar even een kop koffie en de krantenkoppen op internet lezen.

gaat redelijk maar toch blijven slapen?

Martha heeft Nady gebeld en gezegd dat ze vandaag weer blijft slapen. Waarom is vaag. Volgens Martha ging het wel redelijk goed met ma, dus dat zou niet de reden zijn. Gesprek was heel koel en kort. Werd niet meer gezegd dan nodig was.

Nady en ik vinden het wel raar dat Martha toch blijft slapen. Pa had duidelijk aangegeven dat hij dat niet meer wilde; dat pa en ma het samen zelf wilden doen.
Wat moeten we hier nou weer van denken.

zorgen

Maak me zorgen om Nady.
Ik kan haar verdriet en boosheid goed voorstellen. Dat was voor mijzelf ook op een gegeven moment de reden om afstand van pa en ma te nemen. We begrepen elkaar gewoon niet. Alles wat je zegt wordt verkeerd opgevat en bij alles wat er gezegd wordt moet je je afvragen wat ze nu werkelijk willen zeggen.
Op een gegeven moment zeg je niets belangrijks meer; dan blijft het veilig bij koetjes en kalfjes.

Maar Nady heeft altijd een goede band met ma gehad. Met pa wat minder, maar dat komt omdat hij geen prater is en al helemaal niet over emoties praat.

Nadat Nady naar Flevoland verhuisde in 2002, ging ze door de afstand niet meer iedere week een paar keer naar pa en ma. Nu zegt ze wel eens dat dat het begin was van het los komen van pa en ma. Nady is een doe-mens. Leren ging haar nooit zo goed af. Nu begint ze in te zien dat ze haar ook nooit gestimuleerd hebben en altijd klein gehouden hebben. "Ach, dat kan je toch niet". Als je dat maar vaak genoeg hoort, ga je dat zelf ook geloven. Maar sinds ze in Flevoland woont, kwam er steeds sterker een vorm van verzet. "Ik zal jullie eens laten zien dat ik niet dom ben!"
Ik heb groot respect voor haar hoe ze nu dingen aanpakt en onderneemt.
Het hele DNA-onderzoek en de uitslag dat zij ook BRCA1-gen draagster is, heeft er denk ik ook wel iets mee te maken. Je wordt door zoiets behoorlijk met je neus op de feiten gedrukt dat het leven niet oneindig is. Misschien heeft haar gevoel van "ik zal jullie eens laten zien wat ik kan", haar zo goed door dat proces geholpen. Ze heeft toen haar EIGEN gevoel gevolgd. De opmerking van Martha "weet je wel wat je pa en ma aandoet?" toen ze besloten had om de preventieve borstamputatie te laten doen, heeft ze naast zich neer gelegd. Aan de opmerking van pa "je bent altijd zo impulsief", heeft ze zich ook niet gestoord. Het negeren van het onderwerp door ma heeft haar wel veel verdriet gedaan, maar toch heeft ze haar eigen gevoel gevolgd en daar heb ik groot respect voor.

Ongeveer 2 weken geleden heeft ma voor het eerst gezegd dat ze het toch wel goed vond dat Nady de preventieve borstamputatie heeft laten doen. Dat deed Nady heel goed; eindelijk een soort erkenning van haar goede keuze. Het heeft wel 5 jaar geduurd voordat ma iets er over gezegd heeft, maar toch. Het is gezegd.
Dat en de "drive" van Nady om achter de wensen van ma te komen, gaven mij de indruk dat er toch nog wel een goede band tussen die twee was.
Maar nu lijkt er iets geknapt te zijn.

boos

Nady is zo verdrietig, boos en teleurgesteld, dat ze nu iets heeft van "ze zoeken het maar uit". Zelfs naar ma toe.
Ik kan me haar gevoel zo goed voorstellen! Maar maak me er wel zorgen om. Nady heeft tot nu toe de sterkste band met ma gehad.

Het is heel triest, maar als je steeds verkeerd begrepen wordt en je op je donder krijgt om iets wat helemaal niet waar is, dan knapt er op een gegeven moment iets.

Misschien zakt de boosheid nog, de tijd zal het leren.

mis-communicatie

Nady woedend aan de telefoon gehad.
Ze heeft vanavond het boekje terug gebracht. Ze is meteen naar ma gegaan en gevraagd waarom ze zich zo druk had gemaakt. Ma had toch zelf gezegd dat Nady het boekje mee moest nemen? Was ze dat vergeten? Kreeg ze geen duidelijk antwoord op.
Beneden kreeg Nady van pa te horen dat ze haar moeder helemaal overstuur had gemaakt met het gesprek over de crematie. Ze had dat niet mogen doen. Nady zei dat ma gezegd had dat ze het fijn had gevonden om er over te praten. Maakt niet uit, mag je niet meer doen! Punt. Waarom kunnen we toch niet normaal en duidelijk communiceren?
Als ma nou gewoon had gezeg dat ze een fijn gesprek met Nady had gehad, was er misschien niets aan de hand geweest.
Het gedoe om het boekje is denk ik ook door ongelukkige keuzes ontstaan. Pa kwam toen naar boven en ma wilde dat hij het niet zag. Nady stopte het daarom snel in haar zak om het weer op te bergen in het kastje. Ma heeft toen gezegd ja, neem maar mee naar huis. Dat was helemaal niet Nady's bedoeling, maar omdat ma dat zei heeft ze dat gedaan. Misschien is ma het wel vergeten dat ze dat gezegd heeft, geen idee. Maar dat ze zich druk gemaakt heeft ging denk ik meer om het boekje dan om het gesprek over haar wensen m.b.t. de crematie.
Maar ja, pa maakt ook zijn eigen invullingen en handelt daar naar. Ziet zijn vrouw overstuur zijn tot overgevens aan toe en geeft Nady daarvoor de schuld. Weerwoord had geen zin. Dus Nady is behoorlijk gefrustreerd en boos daar weggegaan.
Ze loopt nu tegen hetzelfde aan waar ik ook tegen aan liep. Had gehoopt dat haar dat niet zou gebeuren, maar helaas....

Boekje kwijt

Pa belde Nady vanmorgen vroeg. Ma was haar boekje kwijt en daar helemaal overstuur van. Nady was heel verbaasd want ma had zelf gezegd dat Nady het mee moest nemen.

Nady heeft geen auto, dus moet wachten totdat haar man vanavond thuis is. Dan gaat ze het brengen.

goed gesprek

Nady was vandaag met de kids naar pa en ma gegaan.
De kids zijn met pa naar de duinen gegaan en hebben daar ruim 2,5 uur gewandeld.
Ze kwamen alle drie heel vrolijk terug, dus dat had pa wel goed gedaan.

Ondertussen had Nady een heel openhartig en rustig gesprek met ma. Vrijdag had ze een slechte dag, maar vandaag voelde ze zich weer wat beter.
Via een grote omweg kwam Nady op het onderwerp begraven/cremeren. Eigenlijk zou ma het liefst begraven worden omdat pa haar graf nog kan bezoeken. Maar ze weet ook dat pa dat niet zal doen, dus legt ze zich neer bij cremeren. Ma was zo blij om met Nady over dit alles te praten; dat kan ze niet met pa en Martha. Omdat ze er toegankelijk voor was, is Nady doorgegaan met vragen. Qua muziek zou ma stukken van Carmina Burana van Carl Orff mooi vinden. Ze zou het ook fijn vinden dat haar as in een urn gaat waar later pa ook bij kan "dan zijn we toch weer samen". Kippevel. Vooral omdat ik weet dat pa daar veel te nuchter voor is en als hij die wens hoort dat onzin zal vinden. Toen Nady vertelde dat het ook mogelijk is om bij voorbeeld een beetje as uit te strooien op het graf van haar vader, begon ze te huilen. Dat zou ze heel graag willen. Ze wist niet dat dat kon, maar Nady heeft haar beloofd dat als ze dat echt wilt, we dat gewoon zullen regelen. Ma vond het ook heel fijn om te horen dat Nady wat as zou willen gebruiken voor een sieraad of een klein object voor haar zelf en Lenny. Ze hebben ook nog samen de kleding uitgezocht die ze graag zou willen dragen in de kist. Was heel emotioneel, maar ook wel fijn dat ze er zo over konden praten. Ma liet ook nog haar geheime boekje lezen. Daarin had ze in de loop der tijd stukjes geschreven, maar die nog nooit iemand gelezen had; zelfs pa niet.

Nady heeft de "wensen" in het overdrachtschriftje geschreven, zodat pa en Martha het ook konden lezen. Ben benieuwd hoe die zullen reageren.

Vind het fijn dat dit moeilijke onderwerp toch nog besproken is. Geeft toch een stukje rust.
Het zet je zelf ook aan het denken. Wat voor wensen heb ik eigenlijk?

niet nodig

Pa heeft tegen Martha gezegd dat het niet meer nodig is dat zij en Nady steeds komen en blijven slapen. Hij zegt het wel samen met ma te redden.

Heb er gemengde gevoelens bij. Ik kan me voorstellen dat de houding van Martha ze op de zenuwen werkt en dat ze het daarom maar liever zelf proberen.
Martha is nogal dwingerig en beslist dingen zonder enige vorm van overleg. Kan me voorstellen dat dit in haar werk zo werkt, maar in deze situatie - ouders <> dochter - is het toch even iets anders.

Nady was behoorlijk boos toen ze van Martha te horen kreeg dat ze niet meer nodig was en pa en ma een beetje met rust moest laten. Kan me wel voorstellen. Het is ook zo vaag. Bedoelt pa het tegen Martha én Nady, of alleen Martha en durft hij dat niet zo te zeggen?
Maak me zorgen om de hele situatie; eerlijk en open praten is zo verrekte moeilijk.

Opleving zet door

Nady is van vrijdagavond tot vanmiddag bij pa en ma geweest.
Heeft zich daar behoorlijk nutteloos en overbodig gevoeld. Ma is zaterdag en zondag weer even naar beneden geweest. Lijkt wel of het steeds wat beter gaat.

Zal dit een herhaling worden van 2000 en 2005? Toen hadden we ons ook voorbereid op haar sterven en kwam ze er ook weer bovenop.

Weet niet meer wat ik er van moet denken.

SPV afgezegd

Ik heb de afspraak van vanmorgen bij de SPV afgezegd.
Zit te vol met emoties rondom ma, waardoor mijn eigen sh*t naar de achtergrond verdwenen is - kan ik er nu niet bij hebben.
De SPV vond het geen goed idee dat ik de situatie van ma voor liet gaan "maar dat is je eigen keuze". Grr....ik denk dat het niet gaat werken tussen mij en de SPV. Als haar reactie steeds "dat is een keuze" is, wat doe ik daar dan?
Snap wel dat ze me daarmee probeert te bereiken, maar bij mij wekt het alleen maar opstandigheid op. Alsof ze zegt "het is je eigen keuze, dus eigen schuld". Voelt heel onbegrepen. Weet niet of ik nog wel naar haar terug wil.

Opleving?

Martha was vanaf maandagavond bij pa en ma.
Het gaat iets beter en ma was donderdagmiddag zelfs met de traplift even naar beneden geweest!
Ze heeft weer wat meer kleur en het eten smaakt haar ook weer iets beter.
Een laatste opleving?

Westerveld

Vandaag samen met Nady naar Westerveld geweest. Dat een het crematorium waar o.a. opa, oma, ooms en een tante gecremeerd zijn en we gaan er van uit dat de crematie van ma ook daar zal zijn.
Na een ritje van een uur zijn we eerst even koffie gaan drinken in het Petit-restaurant. Westerveld heeft blijkbaar als enige begraafplaats/cremetorium in Europa zo'n restaurantje. Het is speciaal opgezet voor mensen die te vroeg zijn of na een dienst nog even op eigen gelegenheid iets willen drinken of eten. Omdat er vanuit het hele land hier mensen begraven of gecremeerd worden, komt dat nog wel eens voor. Het was niet druk en er heerste een hele prettige ontspannen sfeer.
Wij zien een praktisch(oplosbaar) probleem als het zover is. Ma haar familie woont in Limburg en we denken dat er iets van 15-20 mensen vanuit daar zullen komen. Thuis kunnen zoveel mensen nooit opgevangen worden, maar je kan die mensen niet zo maar weer weg laten gaan.
Al koffie drinken in het petit-restaurant kregen we het idee of dit restaurantje geen goede plek was om die groep in een wat ontspannendere sfeer bij elkaar te hebben en wat eten te kunnen bieden voordat ze weer terug naar Limburg gaan.
Toen ik vroeg of ik een foto mocht maken, kwam een van de medewerksters bij ons zitten. We hebben onze gedachtes met haar besproken. Hoewel het een leuke gedachte was, is het petit-restaurant daar niet voor bedoeld. Je kan niet reserveren en om te gokken of er als het moment daar is ook plek is, is te riskant. De medewerkster heeft wel een aantal mogelijkheden aangedragen hoe je een "koffie met een plakje cake" situatie ook anders aan kan pakken. Door bij voorbeeld de condoleanceruimte langer te reserveren en, zeg na een half uurtje een kop soep of wat broodjes te laten serveren. Dan zijn de "kennissen" meestal wel weg en blijf je de familie over. Is iets om over na te denken.
Na dit prettige gesprek zijn we al pratend de begraafplaats over gewandeld.

Ik heb iets met begraafplaatsen. Er hangt een sfeer die ik heel bijzonder en op een bepaalde manier ontroerend vind. Moeilijk te omschrijven, ik voel respect en sereniteit.


Omdat pa vind dat "dood is dood" en altijd stellig heeft gezegd dat hij gecremeerd wil worden, is ma daar altijd in mee gegaan. Maar wil ze dat echt wel? Zou ze niet liever begraven willen worden? Hoe komen we daar achter?
Zelf vind ik dat dat af hangt van de nabestaanden. Als die de behoefte hebben om naar een plekje te gaan waar je lichaam ligt, zou ik kiezen voor begraven. Maar als die behoefte er niet is, dan kies ik voor cremeren.
Als je sommige grafstenen ziet, straalt daar de liefde uit tussen de overledene en nabestaanden.

Bij veel graven is te zien dat het nog regelmatig bezocht wordt. Dat is het mooi en dan heeft een graf ook een functie in het hele rouwproces.

Westerveld biedt bij cremeren verschillende mogelijkheden om iets met de as te doen. We zijn door een urnentuin gelopen, maar dat vonden we niets. Net alsof er van die anwb-paddestoelen stonden.

Het uitstrooiveld ligt bij een vijver waar rondom wat bankjes staan en ziet er goed verzorgd uit.

Toen we daar even op een bankje zaten te kletsen, kwam er net een groepje nabestaanden aan en werd er as uitgestrooid. De man die dat deed was neem ik aan, een van de nabestaanden en voelde zich zichtbaar ongemakkelijk erbij. Hij liep kriskras over het grasveld, een beetje achterloos zwaaiend met die as-verstrooi-bus. De andere aanwezigen kletsten er vrolijk op los. Kwam heel raar en ook wel een beetje komisch over "tja, daar loop je dan voor joker met die as".
Nady en ik keken elkaar aan en zeiden tegelijk "zo doen we het dus niet!".


Er is ook een urnen-wand waar je een gedenkplaat in kan laten plaatsen en een plek waar urnen neer gezet kunnen worden.















Na zo'n 2 uur rond gelopen te hebben, zijn we naar de informatieruimte gegaan.
We werden ontvangen door een heel aardige vrouw en vertelden ons doel; orienteren op alle mogelijkheden. Tijdens het vertellen van onze situatie werd het Nady even te veel en ik zag dat de medewerkster ook tranen in haar ogen kreeg. Stonden we daar alle 3 met rode oogies. Het ontroerde de vrouw dat we ons zo goed mogelijk wilden laten informeren. Gebeurd dus blijkbaar zelden, terwijl het zoveel ellende kan voorkomen. We mochten rustig rondkijken in de toonzaal waar allerlei mogelijkheden stonden voor het as (als het inderdaad een crematie wordt). Hele mooie urnen, maar ook kleine sieraden of kunstwerkjes waarin een beetje as verwerkt kan worden.
De vrouw vertelde ons dat de opdrachtgever 4 weken na de crematie bericht krijgt dat de as beschikbaar is. Dan moet er aangegeven worden wat er met de as moet gebeuren. Je kan het ook nog even laten bewaren; ik dacht maximaal 1 jaar. Dan kan je rustig de tijd nemen om een keuze te maken. Formeel is de opdrachtgever degene die de rekening gaat betalen.
Nady maakt zich daar zorgen om. Als pa of Martha de officiele opdrachtgever zal worden, is ze bang dat er gezegd wordt dat de as uitgestrooid moet worden, zonder dat wij daar iets van af weten. Nady zou graag voor zichzelf en haar dochtertje wat as in een sieraad of klein object te laten verwerken.
Ik kan me voorstellen dat ma misschien wel uitgestrooid zou willen worden bij het graf van haar vader in Friesland. Toen ma 2,5 jaar was, is haar vader overleden. Dit gemis en verdriet heeft ze eigenlijk haar hele leven bij zich gedragen. Daarom lijkt het me een mooie gedachte om een beetje as van haar daar uit te strooien - eindelijk bij haar vader.
Wat ik in ieder geval wil is t.z.t. een boom planten in het Wilhelmina Bos en daar wat as uit strooien. Ik denk dat ik daar wel eens naar toe zou gaan om te herdenken. Op mijn vraag of dat eigenlijk wel mag, zei de vrouw van het informatiecentrum met een knipoog "ik weet toch niet wat u met de as doet?". Oftewel, wie houdt je tegen....?

Vol met informatie en emoties zijn we daarna met een toch wel goed gevoel, weer terug richting Flevoland gereden.

dinsdag orienteren

Nady en ik gaan morgen naar Westerveld in Driehuis.
Omdat er door pa, ma en Martha niet over gesproken en waarschijnlijk zelfs niet eens over nagedacht wordt, heeft Nady een sterke behoefte om zich wel voor te bereiden. Ze is er heel erg mee bezig. Vind het zo belangrijk dat de wensen van ma gerespecteerd worden. Om er achter te komen wat die wensen zijn, is vers twee.

Op de site van Westerveld staat al veel info, maar er rondlopen en langs de infobalie geeft net dat stukje extra. En dan kunnen we al wandelen onze eigen emoties en ideeën naar elkaar spuien.

Weerzien

Vanmiddag was ik rond 13.30 uur bij pa en ma.
Nady was nogal gefrustreerd omdat ze zich afvroeg wat ze daar deed. Ze was er vrijdagavond heen gegaan en zal tot maandagavond blijven. Maandagavond komt Martha weer.

Het ging iets beter met ma en in het huishouden was niets te doen. Ook waren alle boodschappen al in huis. Door de morfine pillen heeft ma geen pijn en eten ging ook weer wat beter. Verder had Nady niets te doen en zat even simpel gezegd "haar tijd uit". Terwijl ze zelf thuis nog zoveel te doen had.

Toen ik binnen kwam pa een flinke knuffel gegeven. Even had hij tranen in zijn ogen, maar tja...hij is van de generatie "een man mag niet huilen" dus dat verdrong hij.
Pa zag er doodmoe uit en zijn ogen stonden een beetje wanhopig. Het is te zien dat hij veel last van zijn rug heeft, maar hij zegt dat dat niet zo is. Nady had me verteld dat het haar opgevallen was dat hij weer regelmatig over zijn borst en arm wreef. Het viel me op dat hij zenuwachtig met zijn handen zat te friemelen. Maar hij zei dat hij het wel volhoudt.

Daarna naar boven. Ma lag met een puzzelboekje in bed. Ze zag er kwetsbaar en bleek uit. Heb haar geknuffeld en een tijdje stil samen zitten huilen. Toen Nady erbij kwam, zakte het een beetje en vertelde ma wat er allemaal gebeurd was. Dat de huisarts de volgende keer de drain aan moet leggen, maar dat ze liever heeft dat dat in het ziekenhuis gebeurd omdat ze daar met een apparaat (echo?) beter kunnen zien waar de tumoren zitten zodat ze daar niet in prikken. Ze moet dan wel 3 dagen opgenomen worden en dat wil het ziekenhuis blijkbaar liever niet.
Ook vertelde ze dat de specialisten gezegd hadden ze geen pijn hoeft te lijden. Als de morfine pillen niet meer voldoende zijn, krijgt ze morfine pleisters. "Dan zak ik langzaam weg" zei ze. En in een adem door ging ze verder met haar verhalen over vroeger. Verhalen die ik al tig keer gehoord had, maar ze vertelde het alsof het nieuw was. Nady en ik keken elkaar toen even aan met een blik "daar gaan we weer", maar hebben ma haar gang maar laten gaan. Toen pa er ook even bij kwam zei ze tegen hem "daar is ze dan he". En ging weer verder met haar verhalen.
Ik heb haar op een gegeven moment gevraagd of er nog dingen zijn die ze nog graag wil afmaken. Als antwoord kreeg ik dat ze nog graag kaarten wilde afmaken. (Als hobby had ze altijd kaarten maken.) Toen werd er weer bevestigd dat we elkaar echt niet begrijpen en heb het zo maar gelaten.

Ben toen maar even in de tuin een sigaretje gaan roken want daar was ik wel aan toe.
Nady en Pa kwam er even bij staan. Ik was vol bewondering dat de druivenstruik die ik hem 6 jaar geleden voor vaderdag gegeven had het zo goed deed. Ongelofelijk! Pa was er ook apetrots op; terecht!

Nog even koffie gedronken en voorzichtig geprobeerd met pa over de nadere dood van ma te praten. Of hij wist of ze wensen had over de muziek en dergelijke. Ma heeft 15 jaar op een koor gezeten en ik kan me voorstellen dat ze het fijn zou vinden als er bij haar crematie daar een stuk van zou worden gedraaid. Ik weet dat ze Carmima Burana van Carl Orff heeft gezongen en dat ze dat moeilijk, maar heel mooi vond. Pa meteen zoeken naar het casettebandje, maar kon het niet vinden. Hij wist ook niet of ze dat wel zou willen. Ze hebben er nooit over gepraat. "Ik weet het ook niet, dat zien we dan wel...." zei hij met een blik van wanhoop en onvermogen in zijn ogen. Oftewel - niet over praten.
Hoe moeilijk kan een mens het zichzelf toch maken?
Waarom is communiceren soms zo moeilijk? Zelf in een huwelijk van bijna 53 jaar lukt dat maar niet. Dat maakt me verdrietig en vind ik moeilijk om aan te zien.

Ik heb gemengde gevoelens over dit weerzien.
Nu heb ik ma toch nog even gezien en haar gezegd en laten voelen dat ik niet boos op haar ben. Maar voor mezelf was het een soort bevestiging van de reden waarom ik die afstand genomen heb. Ja het zijn je ouders, en ja je bent en blijft hun kind.
Het klinkt heel hard om te zeggen "ik kan niets meer met ze", maar zo voelt het wel. Eigenlijk is dat altijd zo geweest. Hoe ouder je wordt, hoe meer je je dat realiseerd. Wat mij het meeste dwars zit is dat ze eigenlijk nooit een gevoel van "houden van" hebben kunnen geven. Vooral niet praten over emoties, niet knuffelen, elkaar nooit echt begrijpen, zo je best doen en dan was het nog niet goed. Als kind heel verwarrend dus ontwikkel je je eigen overlevingsmechanisme. En dat draag ik nog steeds met me mee. Sommige dingen slijten en probeer je aan te passen, maar soms is dat verdraaid lastig.
Die boosheid en het verdriet om het gemis duikelt met een bepaalde regelmaat steeds weer op. Nu na dit weerzien helemaal. En daar baal ik van.

Ik mag komen

Nady heeft pa verteld dat ik van plan ben om zondag te komen.
Is goed, maar dan mag ik niet over het verleden praten want dat kan ma niet aan.
Nady zei dat ik dat ook vast niet zou doen. Daar heeft ze helemaal gelijk in. Dat ben ik ook helemaal niet van plan. Kan niet meer en heeft ook geen zin omdat ik toch geen antwoorden meer krijg op mijn vragen.

kogel door de kerk

Ruim 2 uur met Nady aan de telefoon gesproken. Samen gehuild en emoties en frustraties uitgesproken. Waarom wordt er toch zo moeilijk en onduidelijk gecommuniceerd? Er wordt voor elkaar gedacht, maar nooit gevraagd hoe de mening van de ander nu echt is. Nady heeft behoefte om de wensen van ma m.b.t. de crematie te bespreken. Maar Pa en Martha vinden dat niet nodig, "dat zien we dan wel". Zij hebben de mening 'dood is dood' en willen of kunnen er niet over praten.
Nady en ik denken dat ma wel degelijk wensen heeft, maar dat ze ze niet uitspreekt omdat ze weet hoe pa en Martha daarover denken.
Het is allemaal zo gecompliceerd :( Zo jammer.

Ik wil niet dat Nady er alleen voor staat om "tegen" pa en Martha en voor ma te vechten. Zij heeft de sterkste band met ma en zal het heel moeilijk krijgen. Om haar te steunen en toch ook wel voor mijn eigen gevoel, heb ik besloten dat ik zondag naar pa en ma ga. Nady verteld het pa en ma en is er het hele weekend.

Zou vandaag de 45ste verjaardag van Sandra vieren met een etentje, maar dat heb ik afgezegd. Staat mijn hoofd niet naar en tja je weet maar nooit. De afstand is dan te groot om even snel in Heemstede te zijn.

wel of niet?

Nady is vandaag even bij pa en ma geweest. Afgelopen nacht zakte ma steeds weg.
Overdag ging het weer wat beter.
Nady heeft eerst bij pa gepolst wat hij er van vond als ik langs zou komen. Moest ze maar aan ma vragen.
Ma gaf er niet direct spontaan antwoord op. Nady had het 2 keer gevraagd, maar ma praatte er gewoon over heen. Bij de 3e keer zei ze "ja doe dan maar".
Weet niet hoe ik dit moet zien. Zei ze dit om van het "gezeur" van Nady af te zijn of meende ze het echt?
Moet er even over nadenken.

Twijfel

Moet ik wel of niet naar pa en ma?
Weet het niet. Ma heeft al haar energie nodig en als ik kom is het misschien te emotioneel voor haar. Weet ook niet of ze me nog wel wil zien.

De uitspraak van Martha tegen Nady "het is maar af te wachten of Butterfly wel op de crematie mag komen!" echoot in mijn hoofd. Van wie is die uitspraak? Van pa, ma of Martha?

Nady gaat proberen uit te vissen wat ma wil.

Ma weer thuis

Vanmiddag is ma weer thuis gekomen uit het ziekenhuis.
Het ziekenhuisbed is gisteren gebracht en staat nu in de slaapkamer. Pa gaat op een logeerbed naast haar slapen.
Martha werkt als verpleegkundige en trekt alles naar zich toe. Zij heeft bepaald dat ze de contactpersoon is voor de huisarts, oncology verpleegkundige en specialisten. Martha heeft ook zorgverlof aangevraagd zodat ze door de weeks bij pa en ma kan blijven. Ze verwacht, nou ja eist is een beter woord, dat Nady het weekend naar pa en ma gaat.
Praat veel met Nady; ze voelt zich onderdruk gezet en dat ze maar moet doen wat haar opgelegd wordt. Martha beslist alles zonder enige vorm van overleg of informeren. Heel frustrerend. Dat zij de oudste is, wil niet zeggen dat zij dan ook maar mag bepalen! Zelfs met pa overlegt ze niet; ze legt gewoon op!

Ik blijf buiten (tot nu toe) schot, omdat ik in 2005 het moeizame en gefrustreerde contact met pa en ma verbroken heb. In 2005 ging het ook al een keer heel slecht met ma en heb toen weer even contact met ze gehad, want "het is toch je moeder".
In 2002 heb ik ook al een keer het contact verbroken omdat ik niet meer met hun non-communicatie om kon gaan. Ik had zoveel vragen over vroeger die onbeantwoord bleven. Het is altijd doodgezwegen en genegeerd. Voelt alsof ikzelf genegeerd werd - alsof ik niet besta.