Weerzien

Vanmiddag was ik rond 13.30 uur bij pa en ma.
Nady was nogal gefrustreerd omdat ze zich afvroeg wat ze daar deed. Ze was er vrijdagavond heen gegaan en zal tot maandagavond blijven. Maandagavond komt Martha weer.

Het ging iets beter met ma en in het huishouden was niets te doen. Ook waren alle boodschappen al in huis. Door de morfine pillen heeft ma geen pijn en eten ging ook weer wat beter. Verder had Nady niets te doen en zat even simpel gezegd "haar tijd uit". Terwijl ze zelf thuis nog zoveel te doen had.

Toen ik binnen kwam pa een flinke knuffel gegeven. Even had hij tranen in zijn ogen, maar tja...hij is van de generatie "een man mag niet huilen" dus dat verdrong hij.
Pa zag er doodmoe uit en zijn ogen stonden een beetje wanhopig. Het is te zien dat hij veel last van zijn rug heeft, maar hij zegt dat dat niet zo is. Nady had me verteld dat het haar opgevallen was dat hij weer regelmatig over zijn borst en arm wreef. Het viel me op dat hij zenuwachtig met zijn handen zat te friemelen. Maar hij zei dat hij het wel volhoudt.

Daarna naar boven. Ma lag met een puzzelboekje in bed. Ze zag er kwetsbaar en bleek uit. Heb haar geknuffeld en een tijdje stil samen zitten huilen. Toen Nady erbij kwam, zakte het een beetje en vertelde ma wat er allemaal gebeurd was. Dat de huisarts de volgende keer de drain aan moet leggen, maar dat ze liever heeft dat dat in het ziekenhuis gebeurd omdat ze daar met een apparaat (echo?) beter kunnen zien waar de tumoren zitten zodat ze daar niet in prikken. Ze moet dan wel 3 dagen opgenomen worden en dat wil het ziekenhuis blijkbaar liever niet.
Ook vertelde ze dat de specialisten gezegd hadden ze geen pijn hoeft te lijden. Als de morfine pillen niet meer voldoende zijn, krijgt ze morfine pleisters. "Dan zak ik langzaam weg" zei ze. En in een adem door ging ze verder met haar verhalen over vroeger. Verhalen die ik al tig keer gehoord had, maar ze vertelde het alsof het nieuw was. Nady en ik keken elkaar toen even aan met een blik "daar gaan we weer", maar hebben ma haar gang maar laten gaan. Toen pa er ook even bij kwam zei ze tegen hem "daar is ze dan he". En ging weer verder met haar verhalen.
Ik heb haar op een gegeven moment gevraagd of er nog dingen zijn die ze nog graag wil afmaken. Als antwoord kreeg ik dat ze nog graag kaarten wilde afmaken. (Als hobby had ze altijd kaarten maken.) Toen werd er weer bevestigd dat we elkaar echt niet begrijpen en heb het zo maar gelaten.

Ben toen maar even in de tuin een sigaretje gaan roken want daar was ik wel aan toe.
Nady en Pa kwam er even bij staan. Ik was vol bewondering dat de druivenstruik die ik hem 6 jaar geleden voor vaderdag gegeven had het zo goed deed. Ongelofelijk! Pa was er ook apetrots op; terecht!

Nog even koffie gedronken en voorzichtig geprobeerd met pa over de nadere dood van ma te praten. Of hij wist of ze wensen had over de muziek en dergelijke. Ma heeft 15 jaar op een koor gezeten en ik kan me voorstellen dat ze het fijn zou vinden als er bij haar crematie daar een stuk van zou worden gedraaid. Ik weet dat ze Carmima Burana van Carl Orff heeft gezongen en dat ze dat moeilijk, maar heel mooi vond. Pa meteen zoeken naar het casettebandje, maar kon het niet vinden. Hij wist ook niet of ze dat wel zou willen. Ze hebben er nooit over gepraat. "Ik weet het ook niet, dat zien we dan wel...." zei hij met een blik van wanhoop en onvermogen in zijn ogen. Oftewel - niet over praten.
Hoe moeilijk kan een mens het zichzelf toch maken?
Waarom is communiceren soms zo moeilijk? Zelf in een huwelijk van bijna 53 jaar lukt dat maar niet. Dat maakt me verdrietig en vind ik moeilijk om aan te zien.

Ik heb gemengde gevoelens over dit weerzien.
Nu heb ik ma toch nog even gezien en haar gezegd en laten voelen dat ik niet boos op haar ben. Maar voor mezelf was het een soort bevestiging van de reden waarom ik die afstand genomen heb. Ja het zijn je ouders, en ja je bent en blijft hun kind.
Het klinkt heel hard om te zeggen "ik kan niets meer met ze", maar zo voelt het wel. Eigenlijk is dat altijd zo geweest. Hoe ouder je wordt, hoe meer je je dat realiseerd. Wat mij het meeste dwars zit is dat ze eigenlijk nooit een gevoel van "houden van" hebben kunnen geven. Vooral niet praten over emoties, niet knuffelen, elkaar nooit echt begrijpen, zo je best doen en dan was het nog niet goed. Als kind heel verwarrend dus ontwikkel je je eigen overlevingsmechanisme. En dat draag ik nog steeds met me mee. Sommige dingen slijten en probeer je aan te passen, maar soms is dat verdraaid lastig.
Die boosheid en het verdriet om het gemis duikelt met een bepaalde regelmaat steeds weer op. Nu na dit weerzien helemaal. En daar baal ik van.