Westerveld

Vandaag samen met Nady naar Westerveld geweest. Dat een het crematorium waar o.a. opa, oma, ooms en een tante gecremeerd zijn en we gaan er van uit dat de crematie van ma ook daar zal zijn.
Na een ritje van een uur zijn we eerst even koffie gaan drinken in het Petit-restaurant. Westerveld heeft blijkbaar als enige begraafplaats/cremetorium in Europa zo'n restaurantje. Het is speciaal opgezet voor mensen die te vroeg zijn of na een dienst nog even op eigen gelegenheid iets willen drinken of eten. Omdat er vanuit het hele land hier mensen begraven of gecremeerd worden, komt dat nog wel eens voor. Het was niet druk en er heerste een hele prettige ontspannen sfeer.
Wij zien een praktisch(oplosbaar) probleem als het zover is. Ma haar familie woont in Limburg en we denken dat er iets van 15-20 mensen vanuit daar zullen komen. Thuis kunnen zoveel mensen nooit opgevangen worden, maar je kan die mensen niet zo maar weer weg laten gaan.
Al koffie drinken in het petit-restaurant kregen we het idee of dit restaurantje geen goede plek was om die groep in een wat ontspannendere sfeer bij elkaar te hebben en wat eten te kunnen bieden voordat ze weer terug naar Limburg gaan.
Toen ik vroeg of ik een foto mocht maken, kwam een van de medewerksters bij ons zitten. We hebben onze gedachtes met haar besproken. Hoewel het een leuke gedachte was, is het petit-restaurant daar niet voor bedoeld. Je kan niet reserveren en om te gokken of er als het moment daar is ook plek is, is te riskant. De medewerkster heeft wel een aantal mogelijkheden aangedragen hoe je een "koffie met een plakje cake" situatie ook anders aan kan pakken. Door bij voorbeeld de condoleanceruimte langer te reserveren en, zeg na een half uurtje een kop soep of wat broodjes te laten serveren. Dan zijn de "kennissen" meestal wel weg en blijf je de familie over. Is iets om over na te denken.
Na dit prettige gesprek zijn we al pratend de begraafplaats over gewandeld.

Ik heb iets met begraafplaatsen. Er hangt een sfeer die ik heel bijzonder en op een bepaalde manier ontroerend vind. Moeilijk te omschrijven, ik voel respect en sereniteit.


Omdat pa vind dat "dood is dood" en altijd stellig heeft gezegd dat hij gecremeerd wil worden, is ma daar altijd in mee gegaan. Maar wil ze dat echt wel? Zou ze niet liever begraven willen worden? Hoe komen we daar achter?
Zelf vind ik dat dat af hangt van de nabestaanden. Als die de behoefte hebben om naar een plekje te gaan waar je lichaam ligt, zou ik kiezen voor begraven. Maar als die behoefte er niet is, dan kies ik voor cremeren.
Als je sommige grafstenen ziet, straalt daar de liefde uit tussen de overledene en nabestaanden.

Bij veel graven is te zien dat het nog regelmatig bezocht wordt. Dat is het mooi en dan heeft een graf ook een functie in het hele rouwproces.

Westerveld biedt bij cremeren verschillende mogelijkheden om iets met de as te doen. We zijn door een urnentuin gelopen, maar dat vonden we niets. Net alsof er van die anwb-paddestoelen stonden.

Het uitstrooiveld ligt bij een vijver waar rondom wat bankjes staan en ziet er goed verzorgd uit.

Toen we daar even op een bankje zaten te kletsen, kwam er net een groepje nabestaanden aan en werd er as uitgestrooid. De man die dat deed was neem ik aan, een van de nabestaanden en voelde zich zichtbaar ongemakkelijk erbij. Hij liep kriskras over het grasveld, een beetje achterloos zwaaiend met die as-verstrooi-bus. De andere aanwezigen kletsten er vrolijk op los. Kwam heel raar en ook wel een beetje komisch over "tja, daar loop je dan voor joker met die as".
Nady en ik keken elkaar aan en zeiden tegelijk "zo doen we het dus niet!".


Er is ook een urnen-wand waar je een gedenkplaat in kan laten plaatsen en een plek waar urnen neer gezet kunnen worden.















Na zo'n 2 uur rond gelopen te hebben, zijn we naar de informatieruimte gegaan.
We werden ontvangen door een heel aardige vrouw en vertelden ons doel; orienteren op alle mogelijkheden. Tijdens het vertellen van onze situatie werd het Nady even te veel en ik zag dat de medewerkster ook tranen in haar ogen kreeg. Stonden we daar alle 3 met rode oogies. Het ontroerde de vrouw dat we ons zo goed mogelijk wilden laten informeren. Gebeurd dus blijkbaar zelden, terwijl het zoveel ellende kan voorkomen. We mochten rustig rondkijken in de toonzaal waar allerlei mogelijkheden stonden voor het as (als het inderdaad een crematie wordt). Hele mooie urnen, maar ook kleine sieraden of kunstwerkjes waarin een beetje as verwerkt kan worden.
De vrouw vertelde ons dat de opdrachtgever 4 weken na de crematie bericht krijgt dat de as beschikbaar is. Dan moet er aangegeven worden wat er met de as moet gebeuren. Je kan het ook nog even laten bewaren; ik dacht maximaal 1 jaar. Dan kan je rustig de tijd nemen om een keuze te maken. Formeel is de opdrachtgever degene die de rekening gaat betalen.
Nady maakt zich daar zorgen om. Als pa of Martha de officiele opdrachtgever zal worden, is ze bang dat er gezegd wordt dat de as uitgestrooid moet worden, zonder dat wij daar iets van af weten. Nady zou graag voor zichzelf en haar dochtertje wat as in een sieraad of klein object te laten verwerken.
Ik kan me voorstellen dat ma misschien wel uitgestrooid zou willen worden bij het graf van haar vader in Friesland. Toen ma 2,5 jaar was, is haar vader overleden. Dit gemis en verdriet heeft ze eigenlijk haar hele leven bij zich gedragen. Daarom lijkt het me een mooie gedachte om een beetje as van haar daar uit te strooien - eindelijk bij haar vader.
Wat ik in ieder geval wil is t.z.t. een boom planten in het Wilhelmina Bos en daar wat as uit strooien. Ik denk dat ik daar wel eens naar toe zou gaan om te herdenken. Op mijn vraag of dat eigenlijk wel mag, zei de vrouw van het informatiecentrum met een knipoog "ik weet toch niet wat u met de as doet?". Oftewel, wie houdt je tegen....?

Vol met informatie en emoties zijn we daarna met een toch wel goed gevoel, weer terug richting Flevoland gereden.