zorgen

Maak me zorgen om Nady.
Ik kan haar verdriet en boosheid goed voorstellen. Dat was voor mijzelf ook op een gegeven moment de reden om afstand van pa en ma te nemen. We begrepen elkaar gewoon niet. Alles wat je zegt wordt verkeerd opgevat en bij alles wat er gezegd wordt moet je je afvragen wat ze nu werkelijk willen zeggen.
Op een gegeven moment zeg je niets belangrijks meer; dan blijft het veilig bij koetjes en kalfjes.

Maar Nady heeft altijd een goede band met ma gehad. Met pa wat minder, maar dat komt omdat hij geen prater is en al helemaal niet over emoties praat.

Nadat Nady naar Flevoland verhuisde in 2002, ging ze door de afstand niet meer iedere week een paar keer naar pa en ma. Nu zegt ze wel eens dat dat het begin was van het los komen van pa en ma. Nady is een doe-mens. Leren ging haar nooit zo goed af. Nu begint ze in te zien dat ze haar ook nooit gestimuleerd hebben en altijd klein gehouden hebben. "Ach, dat kan je toch niet". Als je dat maar vaak genoeg hoort, ga je dat zelf ook geloven. Maar sinds ze in Flevoland woont, kwam er steeds sterker een vorm van verzet. "Ik zal jullie eens laten zien dat ik niet dom ben!"
Ik heb groot respect voor haar hoe ze nu dingen aanpakt en onderneemt.
Het hele DNA-onderzoek en de uitslag dat zij ook BRCA1-gen draagster is, heeft er denk ik ook wel iets mee te maken. Je wordt door zoiets behoorlijk met je neus op de feiten gedrukt dat het leven niet oneindig is. Misschien heeft haar gevoel van "ik zal jullie eens laten zien wat ik kan", haar zo goed door dat proces geholpen. Ze heeft toen haar EIGEN gevoel gevolgd. De opmerking van Martha "weet je wel wat je pa en ma aandoet?" toen ze besloten had om de preventieve borstamputatie te laten doen, heeft ze naast zich neer gelegd. Aan de opmerking van pa "je bent altijd zo impulsief", heeft ze zich ook niet gestoord. Het negeren van het onderwerp door ma heeft haar wel veel verdriet gedaan, maar toch heeft ze haar eigen gevoel gevolgd en daar heb ik groot respect voor.

Ongeveer 2 weken geleden heeft ma voor het eerst gezegd dat ze het toch wel goed vond dat Nady de preventieve borstamputatie heeft laten doen. Dat deed Nady heel goed; eindelijk een soort erkenning van haar goede keuze. Het heeft wel 5 jaar geduurd voordat ma iets er over gezegd heeft, maar toch. Het is gezegd.
Dat en de "drive" van Nady om achter de wensen van ma te komen, gaven mij de indruk dat er toch nog wel een goede band tussen die twee was.
Maar nu lijkt er iets geknapt te zijn.