nog even...

...en dan is december weer afgelopen. Godzijdank!

Wat heb ik een hekel aan die maand. Het moét gezellig en leuk zijn.
Nou zo voel ik het niet.

Vroeger was het altijd een beladen periode omdat mijn moeder dan haar bezinningsmomenten had waar ze heel verdrietig van werd.
Later bracht ik de feestdagen wel eens bij vrienden door, maar dat benadrukte voor mij dan vaak dat ik alleen was; ik miste die gezelligheid maar voelde me ongemakkelijk als ik ergens was. Waarom? Besef dat ik na zo'n dag weer terug naar de leegte ging? Waarom kon ik niet genieten van het moment, van het hier en nu? Ik weet het niet.
Dus de laatste jaren blijf ik maar thuis; voel ik me het beste bij. Kan ik doen en laten wat ik wil.

Beledigingen

Beledigingen moeten in zand geschreven worden en complimenten in steen gegraveerd.

Arabisch gezegde

ziekenhuis bezoek

Vanmiddag met Maaike naar Frederique in het ziekenhuis geweest.
Ze zag er kwetsbaar en moe uit.
Via een infuus krijgt ze pijnbestrijding en anti-biotica.
De Reumatoloog denkt nu aan een "coccen" infectie, maar welke is pas duidelijk als de uitslag van de kweek bekend is.

Ik vond haar soms wat afwezig en dan weer (te) vrolijk. Deed me denken aan mijn moeder toen zij morfine als pijnbestrijding kreeg.

Frederique is nu toch wel blij dat ze opgenomen is. Hier krijgt ze de zorg die ze nodig heeft en voor Ageeth was het niet te doen om haar te verzorgen.
Voor beide is het niet leuk om zo oud&nieuw door te brengen, maar het is helaas niet anders. Gezondheid gaat boven alles.

Vrouwenvleugel

Deze flat heeft 10 appartementen waarvan 7 bewoond door vrouwen, daarom noemen we het hier ook wel eens "vrouwenvleugel".
Ageeth en Frederique zijn de “moeder-kloeken” van de flat. Door hun handicaps zijn ze praktisch altijd thuis en wipt iedereen regelmatig even bij hun binnen. Het zijn geen bemoeizuchtige roddeltantes, maar oprecht geïnteresseerde dametjes.

Mede door "de dames" heerst er een gemoedelijke sfeer in de flat; als er iets is staat bijna iedereen wel voor elkaar klaar.
Dat vind ik heel waardevol en bijzonder. Zeker in deze, vaak onpersoonlijke maatschappij.

Buuffie

Net Ageeth gesproken. Ze was vanmiddag met een rolstoeltaxi naar het ziekenhuis gegaan.
Er is door de reumatoloog een punctie van de schouder genomen bij Frederique; er wordt gedacht aan een virus in de botten. De uitslag van de punctie zal dat pas echt duidelijk kunnen maken. Ze ligt nu aan het infuus voor vocht en antibiotica.

Voor Ageeth is doodvermoeiend om "even" op bezoek te gaan. Als je afhankelijk bent van een rolstoeltaxi ben je min of meer aan de goden overgeleverd. Je kan wel tijden afspreken, maar 9 van de 10 keer houden ze zich daar niet aan. Ageeth kan niet zo lang achter elkaar in de elektrische rolstoel zitten en die ritjes met de taxi over hobbels en kuilen geven haar zoveel pijn, dat ze het haast niet op kan brengen.

Daarom heb ik met Maaike - ook een buurvrouw in onze flat - afgesproken dat wij samen morgenmiddag op bezoek gaan en dan wat spulletjes mee zullen nemen. Dan kan Ageeth morgen thuis blijven en een beetje bijkomen van vandaag.

Ideale schoondochter

Zo'n 7 of 8 jaar geleden heb ik na 3,5 jaar de lat-relatie met Erik verbroken omdat hij verliefd was geworden op een andere vrouw.
Ik ben super monogaam en vond - en vind nog steeds - dat als je echt van iemand houdt, je niet open staat voor iemand anders. Na veel samen gepraat en gehuild te hebben, heb ik de relatie uiteindelijk beëindigd. Ik pas er voor om "2e keus" te zijn. Dat was mijn tweede ervaring met degradatie van partner naar "zusje".

Vanmiddag kreeg ik een telefoontje en een vaag bekende stem zei "dag meisje, hoe gaat het met je? Ik heb zo vaak aan je gedacht".
Zat me suf te bedenken wie dat kon zijn.
Het telefoonnummer zei me niets en de stem...tja?
Ehm, sorry maar ik weet niet met wie ik spreek?
Met ma B. Het was de moeder van Erik.
Beide voelden we ons even ongemakkelijk.
Zij zei dat ze geen oud zeer op wilde rakelen, maar dat ze zo vaak aan me moest denken en dat ik altijd een speciaal plekje in haar hart heb gehouden.
Ik wist me niet zoveel raad daarmee; wat moet je daar nou op zeggen? Dank je wel?
Langzaam kwam ik bij van de verbazing; dit had ik nooit verwacht.
Deed me toch wel wat. Blijkbaar had ik een grotere indruk achter gelaten dan dat ik me bewust was. Oke, we konden wel met elkaar opschieten en ik heb hun wel eens geholpen. Maar dat vond ik niet meer dan normaal en echt niet zo bijzonder.

We hebben ruim 1 uur bij zitten kletsen. Niet eens zoveel over Erik. Die wilde ze ook niet vertellen dat ze contact met me had opgenomen, omdat dat blijkbaar nog steeds gevoelig ligt. Ik begrijp niet waarom; hij was degene die vrolijk vertelde dat hij verliefd op een ander was…niet ik. Maar goed, dat is zijn pakkie an. Hij woont wel nog steeds samen met die vrouw waar op hij toen verliefd was, dus zo slecht zal het wel niet met hem gaan.

Ma B. had het toentertijd heel lief gevonden dat ik hun een soort dank / afscheidsbrief had geschreven. Ze vertelde dat ze die brief nog steeds heeft. En ze bleef maar zeggen dat ik een speciaal plekje in haar hart heb gehouden en dat ze vaak aan me denkt.
Gezegd dat het prima met me ging (ahum). Had geen zin en behoefte om haar de waarheid te vertellen. Schiet niemand wat mee op, dus maar lekker in de waan laten dat het prima met zusje gaat.

Na het telefoontje kwamen natuurlijk wel meer herinneringen naar boven. Hè, voelt zo dubbel; vond het heel bijzonder en lief om te horen dat ze me niet vergeten is.
Maar de herinneringen aan de degradatie van toen, versterken het déjà vu gevoel van nu.

Buufje Frederique in ziekenhuis

Benedenbuuffie Frederique is vanmorgenvroeg opgenomen in het ziekenhuis in Amersfoort.

Sinds 2e kerstdag had ze heel veel pijn in haar rug en buik. Ze heeft toen van de huisartsenpost morfinepleisters gekregen.
Gistermiddag was de pijn nog erger geworden; al haar botten deden zeer en kon ze haast niet meer staan op haar voeten van de pijn. Via de huisartsenpost kreeg ze telefonisch door dat ze maar een 2e morfinepleister erbij moest plakken.

Rond 6.00 uur vanmorgen lag ze er heel slecht bij en had ze er ook koorts bij gekregen. Er is toen wél een huisarts gekomen.
Frederique is 82 en woont samen met Ageeth in een aangepaste benedenwoning. Ageeth is 79 en zit door haar handicap in een rolstoel. Voor haar is het onmogelijk om Frederique te helpen; is ook onverantwoord.
Toen de huisarts de situatie met eigen ogen zag, was dat hem ook wel duidelijk geworden en heeft hij een ziekenhuisopname in werking gezet.

Hopelijk komt Frederique er weer bovenop. In het ziekenhuis liggen is nooit leuk, maar zeker niet met deze dagen.

Top 2000

Sinds een paar dagen geniet ik weer van de Top 2000 op radio 2.

Ik heb om diverse redenen een hekel aan de kerst en oud&nieuw; die laatste dagen van december kunnen me niet snel genoeg voorbij gaan.

Maar de top 2000 maakt deze dagen nog een beetje uit te houden.
Veel nostalgische songs komen voorbij en roepen herinneringen op. Ik vind het grappig om te merken dat ik bepaalde riedeltjes nog steeds in mijn hoofd heb zitten.

De laatste tijd irriteerde me van alles; tv, radio, mp3tjes, zelfs het tikken van de klok kon ik niet hebben.
Maar nu merk ik dat het luisteren naar de Top 2000 me een bepaalde rust geeft. Komt misschien ook wel door het soort muziek. Veel oude nummers met herinneringen en veel rustige nummers.

Zag dat Bol.com er slim op ingespeeld heeft; ze hebben de hele lijst met de tijden wanneer de song gedraaid wordt, op hun site gezet met bij het nummer de CD waar het nummer opstaat. Slimme jongens.

dag niet hebben

Je zal maar een ééndagsvliegje zijn en je dagje niet hebben.

.

waarheid

Als de waarheid in het midden ligt, wil iemand mij dan vertellen waar het midden ligt?

Spinder

Een wijze les van Boeddha

Een vriend trok de lade van de kast van zijn echtgenote open en haalde er een klein pakketje gewikkeld in papier uit: "Dit is niet zomaar een pakje, dit is lingerie". Hij maakte het papier open en bekeek de zijde en het kant.
"De eerste keer dat wij naar New York gingen, acht of negen jaar geleden kocht ik dit. Zij heeft het nooit gebruikt. Zij wilde het voor een speciale gelegenheid bewaren, ik geloof dat dit wel het goede moment is."
Hij ging naar het bed en legde het bij de andere dingen die de begrafenisondernemers zouden meenemen. Zijn vrouw was zojuist overleden. Terwijl hij zich naar mij toe draaide, zei hij: "Bewaar niets voor een speciale gelegenheid, iedere dag dat je leeft is een speciale gelegenheid".

Schaduw

In het licht blijkt het monster vaak de schaduw van een vlinder.

Illusies

Verloren illusies zijn gevonden waarheden.

Multatuli

Belofte

Als iemand zijn belofte herhaalt, is hij van plan haar te breken.

Halbe

Klussen met Zusje

Jawel, ik heb het probleem met de afvoer van de afwasmachine opgelost. Ik verwacht namelijk niet dat de woningbouw dit jaar de afvoer nog komt vervangen.

Vanmiddag een tijd door de Gamma gebanjerd op zoek naar iets waarvan ik dacht dat ik daarmee de afvoerslang tijdelijk kan verlengen, zodat het water IN de gootsteen terecht komt.
Eerst dacht ik aan een PVC-buis. Maar ik had maar ongeveer 30 cm nodig en bochtjes nodig en die dingen gaan per meter. Dus maar verder zoeken of er iets passender te vinden was.
Bij de afdeling van materiaal voor het aanleggen van een centrale verwarming zag ik flexibele leidingen. Zou dat iets zijn? Was wel een paar meter, maar tja...ik moest toch wat. En dom, dom, dom ik had niet de diameter opgenomen van de afvoerslang dus twijfelde welke maat ik moest nemen.
Toch nog even verder gekeken. Bij de afdeling sanitair vond ik een flexibele afvoerbuis. Dat was het! De buis is van een soort harmonica-gedoe; kan je uittrekken en je kan er een bocht in maken. Perfect.

Thuis gekomen meteen aan de slag; vaatwasmachine zo dicht mogelijk naar de gootsteen geschoven, afvoerslang in die flexibele afvoerbuis en dat weer in de gootsteen.
Zag eruit dat het wel zou werken, maar de proef op de som moest nog gemaakt worden. Dus machine aan en toch maar voor de zekerheid dweilen in de buurt houden. Voor het zelfde geld zou de slang uit de gootsteen schieten als het water met redelijke kracht afgevoerd wordt. Maar nee, het ging helemaal goed!

Ik blij, benedenbuuf blij en nu is het niet vervelend als de woningbouw pas volgend jaar de afvoerbuis komt vervangen.

veranderen

Als je beseft hoe moeilijk het is jezelf te veranderen, dan begrijp je
hoe klein de kans is dat je anderen verandert.
Jacob M. Braude

begrijpen

Leg het mij uit en ik vergeet het. Laat het me zien en ik onthoud het misschien, maar betrek mij erbij en ik begrijp het.

Chinees gezegde

witheet

Ik ben woedend en teleurgesteld. Weet van gekkigheid niet waar ik het zoeken moet.
Nu is het genoeg geweest.

Waarom denken mannen dat als ze sorry zeggen, het daarmee afgedaan is en we weer vrolijk verder kunnen gaan?

Ik zou maandag naar Em gaan. De tijd zouden we nog afspreken. Vanavond zei hij via msn dat hij even aan het bijkletsen was, maar dat hij later zou bellen.
Om 22.30 h heb ik een smsje gestuurd dat ik naar bed ging, maar dat hij moest bellen als hij klaar was.
Was net in slaap gevallen toen hij een smsje om 00:30 h stuurde dat het niet door kon gaan omdat hij naar het UWV moest?!!
Ik bellen: dat weet je pas sinds vanavond?
Nee, zaterdag de brief ontvangen.
En je kon dat niet even eerder doorgeven?
Druk, ja ik had eerder moeten bellen, sorry.
Buiten dat ik werkelijk niet snap dat hij geen 2 minuten tijd kon vinden om het eerder te zeggen, is dit de zoveelste teleurstelling.

Genoeg is genoeg.

Ik had nog een kleine 'dagdroom' dat we misschien een van de kerstdagen of oud&nieuw samen konden doorbrengen, maar daar heb ik nu niet eens meer zin in. Ik weet nu wel zeker wat mijn plek is.

veroordelen

Mensen zonder oordeel trachten dit gebrek vaak te verbergen door alles te veroordelen.

(Peter Sirius, 1858)

tortelduifjes

Vanmiddag een tijdje met Nady zitten kletsen aan de telefoon.
De hele week is ze al een beetje down en verdrietig.
Gisteren was haar dochtertje jarig; ze is zelf na lang zwoegen voor haar Pro-Voet examen geslaagd; het overlijden van Ome Hans, allemaal dingen die ze anders met mam kon delen en dat nu heel erg miste.

Ze vertelde dat ze een klein "monumentje" voor mam heeft gemaakt. Foto, urntje, kaarsje en dat ze daar vaak naar moet kijken.
Tijdens het gesprek zei ze dat de tortelduifjes er weer waren. Sinds een weekje komen die steeds terug bij haar in de tuin. Toen ik zei 'goh, dat is symbolisch', wist ze niet wat ik bedoelde.


Op 9 Oktober, de dag voordat mam naar het hospice werd gebracht, zat ik in de tuin even te roken en bekeek twee tortelduifjes die afgevallen druiven van de grond pikten. Pa vertelde me dat die diertjes er bijna iedere dag wel even waren.
Ik had er een paar foto's van gemaakt om ze later aan mam te kunnen laten zien.
Dat had Nady niet meegekregen en wist daar dus niets van.

Juist nu Nady mam heel erg mist en dat die twee duifjes steeds even in haar tuin komen, tja, is dat toeval of...toch niet?
Daar mag iedereen zijn eigen mening over hebben, maar ik vind het wel heel symbolisch en mooi getimed.

Traantje

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de kerstkaart die ik vandaag ontvangen heb.
Een kaart met lieve woorden van pa op een door mam zelfgemaakte kaart.

Tranen omdat pa zich nooit eerder zo uitgesproken heeft en tranen om de kaart waar mam zo haar best op heeft gedaan.

domme vraag?

Ik moest een nieuwe lamp hebben voor m'n stalamp met dimmer.

Ik met de kapotte lamp naar zo'n doehetzelf-megawinkel. Op zoek naar zo'n zelfde lamp. Hing daar een heel rijtje van die lampen met verschillende lengtes.
Hm, moet ik alleen kijken naar de lengte of zit er nog meer verschil tussen?

Ik schoot een wat oudere vakkenvuller aan die in dat gangpad aan het bijvullen was.
Meneer, kunt u mij misschien uitleggen hoe de je herkend dat je de juiste lamp hebt. Hij keek wat geirriteerd op met zo'n "ohw, weer zo'n domme huisvrouw-vraag" blik. Hoe bedoelt u?
Nou, gewone lampen hebben kleine en grote fittingen en dan ook nog verschillende wattages. Hoe zit dat met deze lampen? Ik zie dat er verschillende lengtes zijn, maar waaraan herken ik de juiste die ik nodig heb?
Als je een bouwlamp wil hebben moet je de langste nemen. Hoe kleiner, hoe minder licht.
Oh, oke.
Dat was niet echt antwoord op mijn vraag, maar ik had het vermoeden dat ik van deze man nooit een goede uitleg zou krijgen, dus hield het daar maar bij en heb een lamp gekocht met dezelfde lengte.

Mijn stalamp doet het weer, maar ik ben geen steek wijzer geworden.

Zit niet anders op dat ik de volgende keer de kapotte lamp gmaar weer mee te nemen en ga vergelijken. Totdat iemand me wel kan uitleggen hoe die maten eigenlijk werken.

Afvoer

Jammer dan.
Vanmorgen kwam er een serviceman namens de woningbouw om de verstopping van de afvoer van de afwasmachine te verhelpen.
Met 1 blik op de afvoerpijp en een klopje erop, zei hij dat hij helaas niets kon doen.
Het is een hele oude metalenbuis die waarschijnlijk van binnen aan het roesten is. Als hij met de trekveer bezig zou gaan, zou de buis door de kracht waarschijnlijk helemaal stuk gaan. Nou da's fijn. En nu?
Er moet een loodgieter komen om die afvoer te vervangen en aangezien de buis achter de keukenkastjes verdwijnen, moet de loodgieter daar ook bij. Oh, joepie de poepie.

De serviceman zou een rapportje sturen naar de woningbouw, maar om dat de feestdagen er aan komen adviseerde hij me om het zelf ook te melden. Zou misschien iets meer druk achter zetten.

Heb de woningbouw maar een mailtje gestuurd met meteen de vraag erbij of ik misschien nu wel in aanmerking kom voor een nieuw keukenblok. Acht jaar geleden kwam in nog niet in aanmerking omdat mijn keuken toen pas 7 jaar oud was. Heb geen idee hoelang de levensduur zou moeten zijn, maar wie weet gaan ze nu eens even checken.
Zou wel fijn zijn.

Maar goed, eerst een creatieve oplossing bedenken voor de afwasmachine...behalve dan zelf weer gaan afwassen. Ik kan hem wel iets dichterbij de gootsteen schuiven, maar net niet ver genoeg om de afvoerslang erin te leggen.

Ome Hans

Op de heenreis hebben Nady en ik lekker zitten kletsen. Het was wel een hindernisbaan; veel files en ongeduldige bestuurders die een ander geen ruimte gunden. Ik had stilletjes gehoopt dat we ruim op tijd aan zouden komen zodat we In Geleen nog even snel een echte vlaai konden kopen. Dat is zo'n traditie van vroeger; als je in Limburg bent neem je een vlaai mee naar huis. Maar door de files en noodgedwongen plaspauze waren we daar te laat voor.

Het was een waardig en mooi afscheid van ome Hans gisteren.
Zijn 5 kinderen hadden er een hele persoonlijke dienst van gemaakt.
Een kleindochter zong een lied een van zijn dochters hield een mooie toespraak.
En alle kleinkinderen zette als laatste eerbetoon een kaarsje bij de kist. Dat vond ik heel ontroerend om te zien.

Nady had het er erg moeilijk mee; het riep herinneringen en emoties op over mam en aan pap kon ik merken dat hij het liefst ergens anders zou willen zijn. Hij was heel onrustig. M&T hielden hem heel erg in de gaten; tot het overdrevene af. Ik kan daar niet zo goed tegen.

weer een crematie

Morgen gaan Nady en ik samen naar Geleen voor de crematie van ome Hans.
Pa gaat er samen met M&T ook naar toe.

Trots

Ik ben super-trost op Nady.
Ze belde en zei dat ze nieuws had: ze was geslaagd voor haar Pro-Voet examen!
Joepie!

Ze heeft zo verschrikkelijk haar best gedaan!
Door haar dyslectie is leren altijd al heel erg moeilijk geweest. Vaak kreeg ze te horen “ach, dat kan je toch niet”. Daarbij kwam dat als ze examen moest doen, er vaak weer wat met mam aan de hand was, alsof de duvel er mee speelde.

Ze had wel al een aantal modules, maar niet een complete diploma van Pro-Voet en dat is toch belangrijk en een bevestiging dat je een goed opgeleidde pedicure bent.

Dit jaar had Pro-voet voor het eerst de mogelijkheid om versneld het examen te doen. Dat was speciaal voor mensen die of bij een ander opleidingsinstituut een diploma behaald hadden, of niet alle modules bij Pro-Voet hadden behaald.
Voor Nady was dit de laatste keer. Als dit niet lukte zou ze er helemaal mee stoppen. Terwijl ze het zo goed doet en kan. Ze heeft er zoveel energie, tijd en geld in gestoken, maar als het niet zou lukken dan “mocht” het blijkbaar niet zo zijn.

En juist toen het met onze moeder weer slecht ging, kreeg ze bericht dat ze toegelaten werd voor dit versnelde examen. Ja hoor, natuurlijk weer.
Ondanks de stress, heeft ze in oktober toch haar portfolio en ondernemingsplan ingediend. Naar aanleiding daarvan werd ze toegelaten tot het theorie- en praktijkexamen op 26 november. Met een bepaalde koppigheid van “ik zal ze een poepie laten ruiken” en ter nagedachtenis van mam, heeft ze het examen gedaan. De uitslag zou 3 weken op zich laten wachten.

En vandaag kreeg ze de brief: het staat zwart op wit…ze is geslaagd!

Van blijdschap en opluchting huilde ze; ik heb 11 januari een officiële diploma uitreiking..heb ik nog nooit gehad. You did it girl!

oud zeer

Vanavond bijna 3 uur met een oudere nicht, Tanja, uit Limburg aan de telefoon gezeten; een dochter van de nog levende zus van mijn moeder.
We hadden het o.a. over onze moeders, hoe verschillend maar ook weer zo gelijk ze waren. Beide waren ze niet echt een moeder voor ons. Het was ook voor haar net andersom; wij moesten als kind zorgen voor onze moeder.

Waar ik erg door geraakt werd, is dat Tanja vertelde dat haar vader er vroeger altijd op gehamerd had dat ze uit de buurt van ome Karel moest blijven; dat hij niet te vertrouwen was.
Ome Karel was de echtgenoot van de zus van mijn vader. Zij woonden in dezelfde straat als wij en op weg naar school moest ik daar altijd langs.
Deze ome Karel vond het nodig om mij op 6-jarige leeftijd sexueel te misbruiken.
Ik weet daar alleen nog flarden en de emoties van, maar dat heeft wel een grote invloed op mijn verdere leven gehad.
Door mijn ouders is het altijd dood gezwegen.
In die tijd werd er nauwelijks over gepraat en waarschijnlijk wisten zij zich er ook geen raad mee. Maar dat neemt niet weg dat het verdriet, wantrouwen, schaamte en de pijn van dat moment nog in me zit.
Een paar jaar geleden heb ik een poging gedaan om er toch een keer over te praten met mijn ouders, maar toen zeiden ze glashard dat ze dat niet meer wisten. Dat heeft me heel erg gekwetst. Alsof het er niet toe doet, alsof IK er dus ook niet toe doe. Vooral doodzwijgen.Terwijl ze er wel met Nady over gehad hadden. Zelfs nog in juli dit jaar. Ze wisten het nog dondersgoed!

Nu Tanja vertelde dat haar vader haar zo vaak gewaarschuwd had en dat dit al gebeurde voordat hij zich aan mij vergreep, voel ik een nieuwe boosheid en ik weet niet wat voor andere emoties nog meer. Die waarschuwing was niet voor niets. Hij had het waarschijnlijk al eens eerder gedaan.
Ze hadden me nooit alleen met die vent mogen laten zijn!!
Weet niet wat ik daar nu weer mee moet. Wil die boosheid niet meer in me. Maar overkomt me wel. Baal ik van.

Urn

Maandag kwam ik om 12.45 h aan bij het crematorium in Driehuis (bij Velzen) , waar mijn vader, 2 zussen en 1 zwager ook net aangekomen waren.
Nady vertelde toen dat ze een telefoontje uit Limburg had gehad. Ome Hans was smorgens om 9.00 uur overleden.
Heel raar, sta je bij een crematorium om de as van je eigen moeder op te halen; hoor je dat een broer van haar overleden is.
Het is sowieso heftig dit jaar; haar oudste broer, mijn moeder zelf en haar middelste broer in 5 maanden tijd achter elkaar overleden. Er blijven er nu nog 1 broer en 1 zus achter.

Maar goed, wij het gebouw in waar de toonzaal en gespreksruimtes waren.
Mijn vader had een mooie oude vaas met “deksel” van thuis meegenomen. Mijn moeder was altijd heel trots op die vaas.
Hij had er 1,5 week geleden met mijn jongste zusje al eens over gehad. Misschien dat het wel wat was om de as daar in te doen, maar hij wist niet of dat wel mocht. Waarom niet? Neem hem anders gewoon mee. Dat had hij dus gedaan.

Na de formaliteiten, kwam de asbus tevoorschijn. Ik zei om het een beetje luchtig te maken, “daar is ze weer”. Dat werd niet zo gewaardeerd geloof ik. Mijn vader reageerde een beetje kribbig “nou!”.

Er was volgens mij een communicatiestoornis geweest, want de man zei “u komt de as op halen”. Nou, nee. Kan/mag de as ook in deze vaas? Ja hoor, geen probleem. De man maakte direct aanstalte om dat te gaan doen. Dus ik snel, ehm…mijn zusje en ik zouden ook een klein beetje as willen hebben. Zijn er ook kleine urnen daarvoor? Ja hoor, kijkt u maar even rond in de showroom.
Dus mijn jongste zusje en ik gauw daar naar toe; weg uit de ongemakkelijke sfeer die in de spreekkamer heerste.

Er stonden wel hele mooie en dure urnen, maar voor mij ging het er alleen maar om dat ik de as ergens in kon bewaren tot de bomenplantdag op 29 november 2008.
Nady wil het ook bewaren voor als mijn vader ook overleden is en dan van hun beider as een glasobject of sieraad laten maken. Dus wij op zoek naar een eenvoudige kleine urn. Ik vond al snel een van steen; eenvoudig model, en niet te duur.
Ik op zoek naar die man. Was hij net bezig om de as van de asbus naar de vaas over te hevelen. Ik vond dat eigenlijk wel interessant om te zien. Toen ik vroeg of hij het vervelend vond zei hij “nee hoor, als je dat interessant vind geen probleem. Als je het naar had gevonden, was je er niet bij komen staat.” Dat was helemaal waar.
Gemiddeld blijft er ongeveer 1,5 kg as over van het lichaam van een volwassenen en kist samen. Qua structuur lijkt het een beetje op zand wat je in een vogelkooitje gooit. Alleen de kleur is grijzig met wat witte en zwarte korreltjes.
De man schepte ondertussen met een gewone huis-tuin-en-keuken lepel wat as in het urntje en kitte het dicht met siliconenkit. Voordeel van kitten is dat het later redelijk gemakkelijk te openen is met een mesje, dan als het dicht gelijmd zou zijn.
Nady had ondertussen voor een zelfde kleine urn als ik gekozen, alleen in een lichtere tint.

Na een kop koffie kwam de man met de gevulde urnen. Na het afrekenen vertrokken we weer.
Op weg naar de uitgang kwamen we een vrouw tegen die Karin en ik ergens in juli of augustus gesproken hadden. Wij hadden toen de behoefte om vooraf ons te laten informeren over wat er allemaal mogelijk is. We hadden toen een heel prettig en open gesprek met die vrouw. Ze vond het heel bijzonder dat we ons vooraf wilden oriënteren. Ontroerde haar best een beetje. Blijkbaar heeft dat gesprek wel indruk op haar gemaakt, want toen ze ons zag herkende ze ons en vroeg ze “is het gelukt?” Nady en ik in koor ja, we hebben allebei een beetje as en ik liet haar het urntje zien. Ze was blij voor ons dat het uiteindelijk toch gelukt was.

Daarna ben ik terug naar huis gegaan. De anderen gingen terug naar het ouderlijk huis.
In de auto voelde het even alsof mijn moeder met me mee reed. Ik had een CD van Il Divo aan staan en op een gegeven moment klonk het lied “mamma”. Kreeg toen wel even tranen in m’n ogen.

wilde ik niet!

De laatste tijd ben ik zo labiel als een deur.
Daarom heb ik pa denk ik ook een tijdje niet gebeld. Was te bang dat ik zou "breken" als hij zou vragen "en hoe gaat het met jou?".

Morgen heeft hij met Martha en Jan een afspraak bij Westerveld om een urn uit te zoeken. Ik zou graag een beetje as van mam willen hebben, dat ik volgend jaar op 29 novemberbij de te planten boom in het Wilhelminabos uit kan strooien. Maar pa heeft zich daarover steeds een beetje op de vlakte over gehouden.
Als hij het wel goed vind, is het wel zo handig als ik morgen ook naar Westerveld gaat. Maar als hij het niet wil, tja dan heeft dat geen zin. Ik weet dat Nady er wel bij zal zijn omdat zij ook een klein beetje as wil hebben. Maar ik voel me niet sterk genoeg om er een strijd van te maken.
Steeds uitgesteld om pa te bellen en het er over te hebben. Maar nu moest ik toch wat doen, dus vandaag een paar keer gebeld. Net pas lukte dat.
Hij was gezellig samen met Nady, haar man en dochtertje naar Amsterdam geweest en net thuis.
Hij vroeg, of zei eigenlijk "het gaat niet zo lekker met je he". Nee zei ik met een jankstem. Godsamme, dat wilde ik juist niet! Mezelf vermannen en snel gevraagd of hij er mee kan leven als ik ook een beetje as van mam wil hebben. Ja, dat is wel goed. Na afgesproken te hebben dat ik wel met Nady afspreek hoe en waar we elkaar morgen dan zien, snel het gesprek beëindigd.

Baal hier zo van! Ik wilde niet janken. Ik wil niet ziek, zwak en misselijk zijn. En al helemaal niet dat een ander dat ziet en zeker pa niet. Hij kan er toch niets aan doen en heeft al genoeg eigen sores aan zijn hoofd.

Zusje moet sterk zijn.

HSP?

Ik heb er wel eens over gehoord en gelezen; HSP. Maar is dat weer een naampje voor iets twijfelachtigs of zit er een bron van waarheid in; bestaat dat echt?

Highly Sensitive Person of in gewoon Nederlands, hooggevoelig persoon.

De laatste weken duikelt de kreet HSP weer op in mijn leven. In gesprekken, in mijn overpeinzingen.
Vandaag een aantal sites over dit thema bekeken. Deze site vond ik wel interessant; ik herken veel van wat er geschreven staat in mezelf.

Kenmerken van hooggevoelige personen:

> voelen stemmingen van anderen goed aan
> nemen gedetailleerder, subtieler en intenser waar
> ervaren, reflecteren en voelen diep en intensief
> hebben afkeer van specifieke indringende prikkels
> worden geprikkeld door dingen die anderen niet schijnen op te merken
> raken sneller verzadigd door (bepaalde) prikkels
> worden meer dan gemiddeld door bijvoorbeeld natuur, kunst of muziek geroerd
> denken vaak na over hun roeping
> filosoferen graag en veel en hebben een rijke innerlijke belevingswereld
> dromen, fantaseren en overwegen veel
> zijn opmerkzaam en aandachtig
> functioneren heb beste in hun eigen tempo
> zijn goed in het signaleren en vermijden van fouten
> vinden het prettig en hebben het nodig om tijd alleen door te brengen
> hebben rechtvaardigheid en respect hoog in hun vaandel staan
> zijn vaak plichtsgetrouw en anticiperend op de behoeften van anderen
> hebben relatief meer last van spanning, stress en fysieke klachten zoals hoofdpijn, maag/darmklachten en huidirritaties en allergieën
> hebben last van stemmingswisselingen en sterke emoties
> lopen groter risico op depressiviteit, chronische vermoeidheid en verslavingen
> vinden kwaliteit en bevrediging van het werk zeker zo belangrijk als het financiële inkomen.

Ik kwam ook een paar tests tegen. Of die allemaal wetenschappelijk verantwoord zijn, is natuurlijk de vraag. Maar ik denk wel dat het een indicatie kan geven.
Bij deze test had ik een score van 21.

Ik kreeg laatst een tip van iemand om het boek "Hoogsensitiviteit als kracht" van Carolina Bont te lezen. Vanmiddag heb ik dat maar eens besteld bij Bol. Hoewel ik me de laatste tijd erg slecht kan concentreren, wil ik het toch proberen te gaan lezen. Wie weet vallen er een aantal kwartjes.

Nu al?

Ja hoor, het vuurwerk is weer in het land.

De ettertjes zijn nu al weer bezig om geesten te verjagen.

Hoop dat er dit jaar geen lawinepijl in onze brievenbussen gegooid wordt. In 2002 was dat wel het geval.



Als er iemand langs gelopen was, had het heel slecht af kunnen lopen.

Slecht gesternte dit jaar?

Vanavond kreeg ik te horen dat Ome Hans, de middelste broer van mam, met spoed opgenomen is in het ziekenhuis met een zware longontsteking. Zijn toestand is heel zorgwekkend.

Op 26 juni dit jaar is de oudste broer van mam, Douwe overleden.
Mam is op 23 oktober jl. overleden.

En nu is ome Hans ernstig ziek.

Waterballet

Afgelopen zaterdag belde de benedenbuuf op; of er iets engs in mijn keuken aan de hand was?
Ehm, nee, nou ja, de afwasmachine staat aan. Er kwam bij haar aan de binnenkant van het keukenraam water naar beneden en buiten was het droog. Oeps. Bleek dat mijn afwasmachine de boosdoener was. Meteen stop gezet en naar de benedenbuuf. Haar gordijntjes druppelde vrolijk na…op de vensterbank, waar ook een geluidsbox op stond. Langzaam stopte de binnenregen en handdoeken deden de rest. Zo te zien niet al te veel schade, maar als ze die toch nog zou ontdekken zou ze me dat doorgeven.

Heb die middag van schrik even niets met dat ding gedaan; wist even niet wat ik moest doen. Zondag met dweilen en emmers het water dat er nog in stond weg laten pompen. Dat moest er toch uit.

Ik had even een paar dagen niet de moed om te gaan zoeken naar de oorzaak. Maar gisteren de afwasmachine toch maar van zijn kant geduwd en gekeken of ik kon ontdekken waar hij lekte. Kon ik dus niet. Zou het dan misschien de afvoer zijn?
Heb een fles ontstopper gekocht en dat volgens de gebruiksaanwijzing toegepast.
Op een gegeven moment hoorde ik “plop” en liep het hete water vrolijk door…ha! Opgelost.!

Meestal zet ik de afwasmachine ’s avonds aan, maar dat dorst ik nu nog niet. Moest zekerheid hebben of het echt wel opgelost was. Dus vanmiddag hem volgeladen en aangezet.
Helaas pindakaas, bij de eerste keer afpompen hoorde ik het watergekletter weer!
De emmer en dweilen had ik uit voorzorg bijdehand; machine uit en dweilen maar. Direct belde de benedenbuuf. Even niet opgenomen; eerst erger voorkomen. Belde haar later terug; ja ik weet het. Is het erg? Niet zo erg als de vorige keer.

Baal hier zo van.
Niet alleen dat de afvoer blijkbaar nog steeds verstopt is, maar ook dat onze keukens “lekken”. Morgen toch maar de woningbouw bellen, want volgens mij is dat niet goed.
Misschien kunnen die me ook vertellen wat ik nog kan doen met die afvoer. Zal wel een “mannetje bellen” worden.

ik hou van je

Je zei zo vaak "ik hou van je." "Ik wil je nooit verliezen."
Ik hou ook zielsveel van jou.

Maar nu dringt het pas echt goed tot me door dat jij ook houdt van bloemen, een wijntje, een warm bad, je hond.

Die vier woordjes kregen vandaag ineens een hele andere betekenis voor me.

Hallo zusje, kom maar weer binnen.

Beter iets moois te verliezen...

Kan niet slapen, zit weer in m'n omgekeerde dag/nacht geloof ik.

Met de media player zachtjes aan, zat ik wat te surfen en Mahjong te spelen toen me tekst van de song "Heilige Antonius" van Rowwen Hèze op viel
"Soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen dan dat ge het nooit hebt gehad"

Is dat zo?
Ja, je hebt de herinneringen aan het moois en dat pakt niemand je meer af.
Nee, het gemis van dat moois kan verrekte pijn doen en je vraagt je af; wat ging er mis? Wat heb ik verkeerd gedaan?

2e reactie

Ongelofelijk!
Vandaag een 2e reactie ontvangen op mijn mailtje van 13 oktober jl. aan de leden van de commissie Gezondheid & Welzijn van de tweede kamer.
Deze kwam van namens Kees Vendrik van Groen Links.

Geachte mevrouw,

Hartelijk dank voor uw e-mail van 13 november 2007 die wij in goede orde hebben ontvangen. Wij stellen het zeer op prijs dat u de moeite heeft genomen ons te schrijven. Voor GroenLinks zijn vragen en opmerkingen uit de samenleving heel belangrijk.

Kees Vendrik heeft uw mail gelezen en mij gevraagd u het volgende te laten weten. Wij zijn onder de indruk van uw persoonlijke verhaal en zijn het helemaal met u eens dat er nog heel veel anders en beter moet. U kunt er van op aan dat uw opmerkingen ter harte zijn genomen door onze fractie. GroenLinks vindt het belangrijk dat mensen humaan en waardig kunnen sterven. Daarnaast zijn wij het met u eens dat de zorg effectiever moet worden ingezet en er geen onnodige kosten gemaakt moeten worden, bijvoorbeeld door onvrijwillge opname in het ziekenhuis, omdat hulp thuis niet geboden en vergoed wordt.

Uw bericht is onder de aandacht gebracht van de beleidsmedewerker die gespecialiseerd is in dit onderwerp. Deze zal uw opmerkingen, in overleg met onze kamerleden en uiteraard anoniem, gebruiken in de voorbereiding van het politieke debat met de regering of op een andere manier aan de orden stellen.

Tot slot willen wij u nog laten weten dat GroenLinks zich graag wil inspannen voor een Nederland waar de zorg en ook de terminale zorg goed geregeld is.

Ik hoop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.

Met vriendelijke groet,

Publieksdienst
Tweede-Kamerfractie GroenLinks

Ik heb maar even terug gemaild; bedankt voor de reactie en geschreven dat mijn moeder inmiddels overleden is. En als ps-je gezegd dat mijn mail niet van 13 november, maar van 13 oktober was. Ach ja, beter laat dan nooit, toch?

5 Leden hebben tot op heden niets van zich laten horen. Volksvertegenwoordiging? Normen en waarden? Ehm....tja, ach....even geen tijd voor blijkbaar.
Dan moeten ze hun e-mailadres ook niet openbaar maken.