wilde ik niet!

De laatste tijd ben ik zo labiel als een deur.
Daarom heb ik pa denk ik ook een tijdje niet gebeld. Was te bang dat ik zou "breken" als hij zou vragen "en hoe gaat het met jou?".

Morgen heeft hij met Martha en Jan een afspraak bij Westerveld om een urn uit te zoeken. Ik zou graag een beetje as van mam willen hebben, dat ik volgend jaar op 29 novemberbij de te planten boom in het Wilhelminabos uit kan strooien. Maar pa heeft zich daarover steeds een beetje op de vlakte over gehouden.
Als hij het wel goed vind, is het wel zo handig als ik morgen ook naar Westerveld gaat. Maar als hij het niet wil, tja dan heeft dat geen zin. Ik weet dat Nady er wel bij zal zijn omdat zij ook een klein beetje as wil hebben. Maar ik voel me niet sterk genoeg om er een strijd van te maken.
Steeds uitgesteld om pa te bellen en het er over te hebben. Maar nu moest ik toch wat doen, dus vandaag een paar keer gebeld. Net pas lukte dat.
Hij was gezellig samen met Nady, haar man en dochtertje naar Amsterdam geweest en net thuis.
Hij vroeg, of zei eigenlijk "het gaat niet zo lekker met je he". Nee zei ik met een jankstem. Godsamme, dat wilde ik juist niet! Mezelf vermannen en snel gevraagd of hij er mee kan leven als ik ook een beetje as van mam wil hebben. Ja, dat is wel goed. Na afgesproken te hebben dat ik wel met Nady afspreek hoe en waar we elkaar morgen dan zien, snel het gesprek beëindigd.

Baal hier zo van! Ik wilde niet janken. Ik wil niet ziek, zwak en misselijk zijn. En al helemaal niet dat een ander dat ziet en zeker pa niet. Hij kan er toch niets aan doen en heeft al genoeg eigen sores aan zijn hoofd.

Zusje moet sterk zijn.