Trots

Ik ben super-trost op Nady.
Ze belde en zei dat ze nieuws had: ze was geslaagd voor haar Pro-Voet examen!
Joepie!

Ze heeft zo verschrikkelijk haar best gedaan!
Door haar dyslectie is leren altijd al heel erg moeilijk geweest. Vaak kreeg ze te horen “ach, dat kan je toch niet”. Daarbij kwam dat als ze examen moest doen, er vaak weer wat met mam aan de hand was, alsof de duvel er mee speelde.

Ze had wel al een aantal modules, maar niet een complete diploma van Pro-Voet en dat is toch belangrijk en een bevestiging dat je een goed opgeleidde pedicure bent.

Dit jaar had Pro-voet voor het eerst de mogelijkheid om versneld het examen te doen. Dat was speciaal voor mensen die of bij een ander opleidingsinstituut een diploma behaald hadden, of niet alle modules bij Pro-Voet hadden behaald.
Voor Nady was dit de laatste keer. Als dit niet lukte zou ze er helemaal mee stoppen. Terwijl ze het zo goed doet en kan. Ze heeft er zoveel energie, tijd en geld in gestoken, maar als het niet zou lukken dan “mocht” het blijkbaar niet zo zijn.

En juist toen het met onze moeder weer slecht ging, kreeg ze bericht dat ze toegelaten werd voor dit versnelde examen. Ja hoor, natuurlijk weer.
Ondanks de stress, heeft ze in oktober toch haar portfolio en ondernemingsplan ingediend. Naar aanleiding daarvan werd ze toegelaten tot het theorie- en praktijkexamen op 26 november. Met een bepaalde koppigheid van “ik zal ze een poepie laten ruiken” en ter nagedachtenis van mam, heeft ze het examen gedaan. De uitslag zou 3 weken op zich laten wachten.

En vandaag kreeg ze de brief: het staat zwart op wit…ze is geslaagd!

Van blijdschap en opluchting huilde ze; ik heb 11 januari een officiële diploma uitreiking..heb ik nog nooit gehad. You did it girl!