Urn

Maandag kwam ik om 12.45 h aan bij het crematorium in Driehuis (bij Velzen) , waar mijn vader, 2 zussen en 1 zwager ook net aangekomen waren.
Nady vertelde toen dat ze een telefoontje uit Limburg had gehad. Ome Hans was smorgens om 9.00 uur overleden.
Heel raar, sta je bij een crematorium om de as van je eigen moeder op te halen; hoor je dat een broer van haar overleden is.
Het is sowieso heftig dit jaar; haar oudste broer, mijn moeder zelf en haar middelste broer in 5 maanden tijd achter elkaar overleden. Er blijven er nu nog 1 broer en 1 zus achter.

Maar goed, wij het gebouw in waar de toonzaal en gespreksruimtes waren.
Mijn vader had een mooie oude vaas met “deksel” van thuis meegenomen. Mijn moeder was altijd heel trots op die vaas.
Hij had er 1,5 week geleden met mijn jongste zusje al eens over gehad. Misschien dat het wel wat was om de as daar in te doen, maar hij wist niet of dat wel mocht. Waarom niet? Neem hem anders gewoon mee. Dat had hij dus gedaan.

Na de formaliteiten, kwam de asbus tevoorschijn. Ik zei om het een beetje luchtig te maken, “daar is ze weer”. Dat werd niet zo gewaardeerd geloof ik. Mijn vader reageerde een beetje kribbig “nou!”.

Er was volgens mij een communicatiestoornis geweest, want de man zei “u komt de as op halen”. Nou, nee. Kan/mag de as ook in deze vaas? Ja hoor, geen probleem. De man maakte direct aanstalte om dat te gaan doen. Dus ik snel, ehm…mijn zusje en ik zouden ook een klein beetje as willen hebben. Zijn er ook kleine urnen daarvoor? Ja hoor, kijkt u maar even rond in de showroom.
Dus mijn jongste zusje en ik gauw daar naar toe; weg uit de ongemakkelijke sfeer die in de spreekkamer heerste.

Er stonden wel hele mooie en dure urnen, maar voor mij ging het er alleen maar om dat ik de as ergens in kon bewaren tot de bomenplantdag op 29 november 2008.
Nady wil het ook bewaren voor als mijn vader ook overleden is en dan van hun beider as een glasobject of sieraad laten maken. Dus wij op zoek naar een eenvoudige kleine urn. Ik vond al snel een van steen; eenvoudig model, en niet te duur.
Ik op zoek naar die man. Was hij net bezig om de as van de asbus naar de vaas over te hevelen. Ik vond dat eigenlijk wel interessant om te zien. Toen ik vroeg of hij het vervelend vond zei hij “nee hoor, als je dat interessant vind geen probleem. Als je het naar had gevonden, was je er niet bij komen staat.” Dat was helemaal waar.
Gemiddeld blijft er ongeveer 1,5 kg as over van het lichaam van een volwassenen en kist samen. Qua structuur lijkt het een beetje op zand wat je in een vogelkooitje gooit. Alleen de kleur is grijzig met wat witte en zwarte korreltjes.
De man schepte ondertussen met een gewone huis-tuin-en-keuken lepel wat as in het urntje en kitte het dicht met siliconenkit. Voordeel van kitten is dat het later redelijk gemakkelijk te openen is met een mesje, dan als het dicht gelijmd zou zijn.
Nady had ondertussen voor een zelfde kleine urn als ik gekozen, alleen in een lichtere tint.

Na een kop koffie kwam de man met de gevulde urnen. Na het afrekenen vertrokken we weer.
Op weg naar de uitgang kwamen we een vrouw tegen die Karin en ik ergens in juli of augustus gesproken hadden. Wij hadden toen de behoefte om vooraf ons te laten informeren over wat er allemaal mogelijk is. We hadden toen een heel prettig en open gesprek met die vrouw. Ze vond het heel bijzonder dat we ons vooraf wilden oriënteren. Ontroerde haar best een beetje. Blijkbaar heeft dat gesprek wel indruk op haar gemaakt, want toen ze ons zag herkende ze ons en vroeg ze “is het gelukt?” Nady en ik in koor ja, we hebben allebei een beetje as en ik liet haar het urntje zien. Ze was blij voor ons dat het uiteindelijk toch gelukt was.

Daarna ben ik terug naar huis gegaan. De anderen gingen terug naar het ouderlijk huis.
In de auto voelde het even alsof mijn moeder met me mee reed. Ik had een CD van Il Divo aan staan en op een gegeven moment klonk het lied “mamma”. Kreeg toen wel even tranen in m’n ogen.