Ome Hans

Op de heenreis hebben Nady en ik lekker zitten kletsen. Het was wel een hindernisbaan; veel files en ongeduldige bestuurders die een ander geen ruimte gunden. Ik had stilletjes gehoopt dat we ruim op tijd aan zouden komen zodat we In Geleen nog even snel een echte vlaai konden kopen. Dat is zo'n traditie van vroeger; als je in Limburg bent neem je een vlaai mee naar huis. Maar door de files en noodgedwongen plaspauze waren we daar te laat voor.

Het was een waardig en mooi afscheid van ome Hans gisteren.
Zijn 5 kinderen hadden er een hele persoonlijke dienst van gemaakt.
Een kleindochter zong een lied een van zijn dochters hield een mooie toespraak.
En alle kleinkinderen zette als laatste eerbetoon een kaarsje bij de kist. Dat vond ik heel ontroerend om te zien.

Nady had het er erg moeilijk mee; het riep herinneringen en emoties op over mam en aan pap kon ik merken dat hij het liefst ergens anders zou willen zijn. Hij was heel onrustig. M&T hielden hem heel erg in de gaten; tot het overdrevene af. Ik kan daar niet zo goed tegen.