Coma

Mam ligt nu in echt coma. Ze krijgt nu de mofine via een onderhuidse canule toegediend. Op die manier schijnt de afgifte geleiderlijker maar ook directer te gaan.

Martha waakte vannacht (17/18 okt) en heeft Nady en mij rond 1.50 uur gebeld omdat het er toen heel slecht uit zag.

We zijn meteen gekomen en kwamen om 2.30 uur bijna tegelijk aan. Toen was het weer een beetje gestabiliseerd.
De ademhaling is heel wisselvallig, soms met hele lange tussenpozes. Maar mam is er niet onrustig of erg benauwd onder.
Ze reageert niet zichtbaar meer op stemmen of aanraking.

We hebben tot 4.45 uur met z’n drietjes bij haar gezeten; toen zijn Nady en ik weer naar huis gegaan.

Pa heeft het er heel moeilijk mee. Hij wil haar niet zien lijden, maar kan nog niet afscheid van haar nemen. Hij zou het wel over willen nemen van haar.
Vind het moeilijk om hem zo te zien worstelen. Dat verdriet, die wanhoop en onrust in zijn ogen en lichaam; raakt me heel diep. Hij kan/wil zich niet laten troosten; dat geeft me zo'n machteloos gevoel.

Hij vind het ook moeilijk dat ik foto’s gemaakt heb in de voorgaande dagen toen mam er in mijn ogen nog redelijk goed uit zag en ze nog zo kon lachen dat ze zo genoot van de waterijsjes. Het ijsprinsesje :)
Ik begrijp het wel een beetje; hij wil zijn vrouw beschermen en niet "afgetakeld" laten fotograferen.
Maar ik heb weer behoefte om ook dat vast te leggen; is een onderdeel van het stervensproces en een herinnering. Het is puur voor mezelf; ik ga er echt niet mee lopen leuren. Maar ja, het is zijn lief en ik wil er ook geen toestanden om maken, dus zal zijn wens respecteren.