crematie

Gisteren was de crematie van mam.

'sMorgens om 9.45 eerst bij de benedenbuufies koffie gedronken. Even opladen.
Daarna naar Haarlem.

Om 12.00 kwam de lijkwagen met 1 volgauto.
Nady, man en kids zouden met hun eigen auto er achteraan rijden. Pa van de week gevraagd of Nady en ik bij hem en Martha en Jan in de volgauto wilden. Logischerwijs wilde Nady met haar kids en man rijden; ik had maar ja gezegd. Was liever met eigen auto gegaan, kon ik tenminste roken en eigen muziek luisteren, maar wilde pa niet teleurstellen, dus ik zou bij hun in de volgauto gaan.
Tijdens het voorbereidend gesprek had ik gevraagd of het mogelijk was dat er iemand van de begrafenisonderneming voor de auto de straat uit kon lopen. Dat gebeurde nu ook. Vind ik heel waardig, misschien ouderwets. Een waardig en met respect de laatste gang de straat uit.

Onderweg was er een ijzige stilte in de volgauto. Pa bleef maar kijken op z'n horloge. Ik legde even m'n hand op zijn been, maar voelde dat hij dat liever niet had.
De stoet reed langs mooie plekjes; het Spaarne, reünie van Brederode, Uilenburg, richting Driehuis. Het was bewolkt en druilerig weer.

Op Westerveld aangekomen, werden we naar de familiekamer gebracht. In een andere ruimte was het redelijk druk met mensen. Nog even met Nady gepraat; wil je het doorzetten, je speech? Anders geven we nu een kopie van de tekst af. Nee, ik wil het zelf doen. Oke.
Na kopje koffie, werden we begeleid richting het crematorium. Dat is een wandeling van 10 minuten, licht omhoog.
Wij voorop, anderen achter ons aan. Als een stil lint liepen we omhoog.


Bij binnenkomst in de Dudok-zaal speelde het eerste muziekstuk.
Pa, Martha en Jan liepen naar rechtste voorste bank. Daar was geen plaats genoem om daar aan te sluiten, dus gingen Nady en haar gezin en ik op de linkerbank voor zitten. Mijn neefje naast mij, daarnaast nichtje, Nady en haar man.
Bij het zien van de kist met alle rouwstukken erom heen, brak Nady. Even getroost en geknuffeld. Meid je kan het!
Na het eerste muziek, legde de begeleider uit hoe de dienst zou verlopen.
Daarna werd Nady aangekondigd. Samen met haar man ging ze naar voren.
Eerst met gebroken stem, maar even later "vermande" ze zich en vertelde ze heel mooi en krachtig wat ze wilde vertellen. Naaste me zaten twee hele verdrietige neefje en nichtje. Hand in hand hebben we geluisterd naar wat Nady vertelde.



Daarna volgde het tweede muziekstuk en het dankwoord namens ons, uitgesproken door de begeleider. Voorafgaande van het derde en laatste muziekstuk werden de aanwezigen gevraagd om langs de kist naar buiten te lopen. Wij zouden als laatste afscheid nemen. En daarna gezamenlijk weer naar de koffiekamer lopen.
Die volgorde - eerst genodigden en dan wij als familie de aula verlaten, vond ik wel mooi.

We hadden aangegeven dat we het in de koffiekamer informeel wilde houden; niet in een rij staan om een lint handen te moeten schudden. Maar blijkbaar is dat zo gewoon, dat dat toch ontstaat.
Dus stonden we daar; velen (her-)kende ik niet. Was af en toe een beetje "raden maar". Zei maar steeds "fijn dat u er bent'. Voelde me op een gegeven moment een "handen warmer". Iedereen had koude handen en ik niet. Raar dat dat soort dingen opvallen.

Nadat de handen allemaal voorbij waren, konden wij eindelijk een kop koffie drinken.
Met die kop ben ik naar buiten "gevlucht"....roken.
Al gauw kwamen een stel nichten uit Limburg bij me staan. Toen ontspande ik me eindelijk een beetje.
Binnen gingen de geijkte broodjes voorbij. Ook gemist, omdat ik buiten stond.
Op een gegeven moment vertrokken de meeste weer en bleef de familie over.

Bij de familie uit Limburg ontstond het plan om nog even wat te eten en bij te kletsen in het petit-café. Leek me een goed plan.
De volgauto zou om 15.30 weer terug naar Haarlem rijden. Mijn neefje wilde niet mee naar het petit-café, dus ging met opa en Martha en Jan mee naar Haarlem. Ik kon dan weer met Nady naar Haarlem meerijden.

Met een man of 13 vielen we het petit-café binnen waar op dat moment verder niemand zat. Was wel gezellig en ontspannen. Adressen werden uitgewisseld. Foto's van kinderen werden getoond.
Na 2 uurtjes was het genoeg en gingen zij weer op weg, de file in richting Limburg.
En wij richting Haarlem. Nog heel even daar gezeten en toen ieder weer naar zijn eigen huis.
Doodmoe.