Ze kiest haar moment

De morfine wordt steeds weer verhoogd om ervoor te zorgen dat ze het zo aangenaam mogelijk heeft. Ze heeft daardoor in ieder geval geen pijn.
Haar ademhaling is soms heel "reutelig" en soms lijkt het of ze ligt te kreunen. Maar ze is niet benauwd en dat kreunen is eerder een willekeurige reactie van het lichaam, dan dat ze kreunt van ongemak of pijn, volgens de verpleegkundigen.
Hoewel je dat dan wel weet, is het op zo'n moment heel naar om te zien en te horen.

Soms weet je ook niet waar je goed aan doet; moet je haar wel vasthouden, strelen, troosten of kan je haar beter niet vasthouden zodat het loslaten van "het leven" misschien wat gemakkelijker voor haar wordt. Niemand kan daar antwoord opgeven en ik denk dat we het allemaal doen zoals het op dat moment goed voelt.

Het is een sterk meisje; ze vecht voor wat ze waard is.
De afgelopen week zijn Nady en ik er een paar keer stel op sprong naar toe geraced omdat de situatie heel kritiek was. Nady en ik moeten ieder 5 kwartier rijden en als we dan aankwamen stabiliseerde de situatie zich weer enigszins.

De verpleegkundigen en vrijwilligers zijn echte schatten! Ze leven erg met ons mee en zorgen ook een beetje voor ons; dat er koffie en thee is, maken een praatje of geven troost als we daar behoefte aan hebben.

Eerlijk gezegd had niemand van ons en van de verpleegkundigen verwacht dat ze de afgelopen week nog mee zou maken.
Zo zie je maar; ze "kies" haar eigen moment...pas als zij er klaar voor is. En dat is het blijkbaar nog niet.

Vandaag ga ik in het begin van de middag er naar toe; Nady komt eind van de middag en lost me dan af.
Vannacht heeft pa bijna niet geslapen. Hij was net even bij haar, maar nu weer proberen iets te slapen.
Zo kijken we maar per dag hoe we het allemaal kunnen doen. Verder dan een dag kijken we ook maar niet.
Wie weet komt ze deze week ook weer door, maar voor het zelfde geld piept ze er ineens tussenuit. Ik ben er van overtuigt dat het pas gebeurd als zij er klaar voor is....eerder niet.