verslechtering

Zondag ging het ineens vrij snel slechter.

Aan het begin van de middag kreeg ze meer pijn en zijn de medicijnen bijgesteld.
Drinken ging haast niet meer en ze had geen interesse meer in de vogeltjes.

Aan het eind van de middag werd haar ademhaling en polsslag erg onregelmatig en dommelde steeds sneller in slaap.

Pa was er al en Martha werd rond 17.30 uur gebeld omdat het steeds slechter ging.
Rond 21.00 hebben ze Nady en mij gebeld om te zeggen dat het niet goed ging.
Nady en haar man, en ik kwamen rond 22.10 uur bijna tegelijkertijd aan bij het hospice.

Mam was comateus. Af en toe was ze heel even bij; dan ze reageerde nog met glimlachend op een grapje van pa. En ze heeft bewust ervaren dat wij er waren. Maar ze had geen energie meer om veel te zeggen; ze zakte steeds dieper weg.

Haar lichaam laat haar nu echt in de steek en ze is naar mijn gevoel te moe om nog lang te vechten.

Nady en W. zijn na een uurtje weer naar huis gegaan. Mede omdat pa het maar niks vond dat de kinderen nu alleen thuis waren.

Ik ben rond 2 uur weer naar huis gegaan. Ze was toen weer wat rustiger en zonder pijn, maar ze had nog steeds een erg onregelmatige ademhaling.

Pa bleef en zou proberen wat te slapen op het extra bed op de kamer bij ma.
Martha blijft de hele nacht in het Hospice.

Morgenochtend ga ik haar aflossen, misschien samen met Nady.

Het is goed zo en we hopen allemaal – hoe moeilijk het afscheid nemen en loslaten ook is, dat ze snel haar welverdiende rust zal krijgen.