praten als brugman

Ik had maandagavond na die ruzie met Nady tegen haar man gezegd dat ze zelf dan maar aan moest geven als ze weer contact wilde hebben.

Maar ze had nog steeds niets van zich laten horen en dat hield me behoorlijk bezig.
Daarom vanmiddag toch maar zelf Nady gebeld. Bleek dat W. dat dus niet tegen haar gezegd had. Nou ja, is gebeurd.
Jeempie, we hebben ruim 3,5 uur aan de telefoon gezeten. Moest zo omslachtig dingen uit leggen om tot haar door te dringen dat niet alles zo hoeft te zijn zoals zij het ervaart. Ieder mens heeft zijn beweegredenen en "referentiekaders" en ja, dat botst soms met elkaar. Maar dat wil niet zeggen dat de een goed en de ander fout is.
Soms weet je niet het hele verhaal. Dan kan je gewoon niet zo gemakkelijk en "simpel" zo stellig (ver-)oordelen en je kont tegen de krib gooien. Vooral nu niet. Familie krijg je en kies je niet. Het hoeven niet je beste vrienden te zijn! Maar in deze situatie vind ik dat we ons moeten richten op mam en niet op ons eigen verdriet of gevoel van niet begrepen worden.
Was een heel heftig en energievretend gesprek, maar we praten tenminste weer.