condoleance

Vanavond was het condoleren voor kennissen en familie.
Ik zou daar ook naar toe gaan, maar ik barste van de hoofdpijn en heb het afgezegd.

Zag er denk ik ook wel tegenop om daar bij die mensen te zijn die ik toch amper ken "is dat nou die dwarse dochter?". Zag dat niet zo zitten.
Het moment dat mam het hospice verliet, dat was mijn afscheidsmoment. En dat is goed zo.

Nady belde me vanavond. Zij was er wel met haar dochtertje naar toe gegaan en hebben het stukje van de kleinkinderen meegenomen. Pa, Martha en Jan waren er ook.

Het was best wel druk geweest; veel mensen uit de straat. Die hadden gezamenlijk een mooi en groot rouwstuk laten bezorgen. Verder een paar ex-collega's van pa en mensen die Nady niet kende.

Mijn nichtje durfde nu dichter bij de kist te komen en heeft een briefje van haar aan oma in de kist gelegd. Heel lief.

Nady vertelde schorvoetend "je zal het denk ik niet leuk vinden, maar er staan toch namen om ons stukje". Natuurlijk...had ik kunnen verwachten.
Ben te moe en lamgeslagen om me er nog druk om te maken. Het bevestigd alleen maar weer wat ik al wist.