Ruzie in de tent

Ruzie in de tent….pfff.

Nu tussen Nady en mij. Kan dat er niet meer bij hebben.

Nady moest om 12.30 h bij de uroloog in Almere zijn en vanmorgen had ze gezegd dat ze daarna misschien naar Haarlem zou gaan.

Rond 19.00 h belde ik Nady om te horen hoe het bij de uroloog was geweest en ook om te horen wat haar reactie was op het hospice verhaal.

Bleek dat toen Martha belde, Nady niet thuis was en dat Martha het tegen haar man gezegd had.

Nady vroeg of ik er iets van af wist. Eerlijk gezegd dat Martha gisteren tegen me gezegd had dat er een kans in zat dat dit besproken zou worden, maar dat het aan pa en ma was om het naar voren te brengen bij de huisarts als ze er aan toe waren. Niet, dan niet.

Nady over de rooie. "Waarom Alkmaar (woont Martha) en waarom is het me niet van te voren gezegd." Proberen uit te leggen waarom. Alkmaar omdat Martha het door een vriendin die daar werk kent, en waarom niet gisteren omdat er nog niets zekers was. Dat het de keuze is van pa en ma en als die er nog niet aan toe zijn, dat er dan niets zou gebeuren. Dan zou het alleen maar onrust bij haar geven om niets.

“Ik kan wel voor mezelf denken” Er wordt niet gecommuniceerd. Waarom vertelt ze het wel aan jou. Dat doet ze altijd al. Zij beslist. Etc.”.

Ik proberen te sussen; dat ik het idee had dat Martha oprecht hier in is en dat ze pa en ma het tempo aan laat geven. Dat ze alleen maar af en toe dingen aandraagt waarover ze na kunnen denken en samen over kunnen praten.

“Dan is ze wel in 1 week veranderd, want ze legt altijd alles op.”
Ik had meteen spijt dat ik Nady verteld had dat ik het zondagmiddag al wist dat dit er misschien aan zou komen.

“jij bent er net een week bij betrokken en ze overlegt wel met jou”. Tja…hallo daar kan ik ook niets aan doen. Voelde me nu zo tussen die 2 klem zitten. Heb ik geen zin in.

Nady weer met voorbeelden van eerder; Martha heeft de traplift doorgedrukt, terwijl mamma dat niet wilde”. Ik vragen of het dan iets slechts opgeleverd had. Nee, dat niet, maar zij heeft het bepaald.

Tijdje terug had Martha het al eens over een hospice. Nady had toen voorgesteld om samen te gaan kijken. Martha wilde dat toen niet. Nady vertelde nu dat ze er van uit ging dat ma al lang op een wachtlijst stond voor een hospice. Niet dat ik weet. Heb ik ook nooit geweten, dus jij hebt mij dat ook weer niet verteld. Ben ik dan vergeten. Nou, dat bedoel ik; dat kan voorkomen, moet je je niet zo druk om maken.

Ja maar…. Ik heb behoefte aan duidelijkheid. Nady, dat kan niemand je geven in dit soort situaties. Per dag, zelfs per uur kan het verschillen, het is een proces. Met jouw behoefte aan duidelijkheid ben je soms verder dan het proces; ga je te snel.
“vind jij dan ook dat ik dat gesprek over de wensen van ma te vroeg heb gehad” . Je was er zelf bij en je kon zelf wel inschatten of mamma er toegankelijk voor was. Ja maar pappa zegt dat het mijn woorden zijn en niet mammas. Ja Jezus, dit is een hele andere strijd dan waar het nu om gaat. Het gaat nu om mamma. Maar ik weet niet of mamma dit wel wil. Dan moet je er naar toe gaan. Meer kan ik je niet meer zeggen…houdt bij mij nu ook even op.


Em had tijdens dit telefoongesprek mobiel gebeld, dus die belde ik na het boos ophangen met Nady terug. God ik was zo over de rooie. Hij heel lief en bezorgd.
Even flink zitten huilen, spuien en tieren. Tijdje nog rustiger gekletst en afgesproken dat ik Nady zou bellen om het uit te praten.
Ik Nady bellen; ze hebben nummerherkenning dus zagen dat ik het was, dus W. nam op. Ik vroeg of het wat gezakt was en of Nady met me wilde praten. Nee, er was nog geen witte rook. Gezegd dat ze dan maar zelf moet bellen als ze er aan toe is.

Dan houdt het voor mij ook op. De laatste week heb ik 2 hobbels moeten nemen, Marion weer zien sinds 1985 en Ma ook zo intensief weer zien en verzorgen na een tijd. Dit kan ik er niet meer bij hebben.

Klote gevoel en mega koppijn.

Ze is soms zo verrekte stellig. Toen ze gisteravond bij mam was, gaf ze haar een zakje met een aantal sieraden. 'smorgens voordat ik wegging had mam wel gezegd dat ze Nady haar stem nog wel wilde horen. 2 uur later heeft ma tegen Martha en pa gezegd dat ze de sieraden wilde verdelen en hebben ze 3 zakjes samengesteld.
Dat wat Nady gekregen heeft, zal ze nooit dragen omdat ze een nikkelallergie heeft en ze vind het jammer dat er geen gouden ring bij zit die ze wel kan dragen. "Die zal Martha wel ingepikt hebben." Pfff. Wat moet je daar nou mee??

Ik weet het nu ook even niet meer…laat het nu maar voor wat het is. Ik ga morgenochtend weer naar Haarlem en dat weet ze. Ik merk wel of ze nog gaat bellen.